In een heuse concerttempel leren ze over metrum en melodieën. Mijn kleinkinderen wanen zich popsterren tijdens hun muziekkamp.
Na afloop is er een kerstconcertje.
Het licht dimt, de performers gloeien van verwachting, de eerste kerstklanken resoneren in de zaal.
De kinderen stralen als sterren. Ze zingen zich schor en bootsen wat schutterig de gebaren van de juf na.
Al die aandacht is magisch, maar best wat eng.
Voor het kleine broertje, naast ons in de rode pluche, blijft het concept mysterieus. 
‘Wat probeert die mijnheer daar vooraan de hele tijd te toveren met zijn toverstok?’
‘Vrede, schat. Hij tovert vrede!’

Elke dag tovert het park een andere tooi. We peddelen door het paradijs. De zon flikkert door het bladerdak. Meteen staan de kruinen in brand. We verzinnen namen voor al die spetterende kleuren: kikkergroen, vlindergeel, ponybruin, stierenbloedrood. Oranje als…? ‘Lieveheersbeestjes. Kijk Mami, vuurwerk!’
Ze vullen mijn armen met bladeren. Springen in plassen. Zoeken ijverig naar paddenstoelen en kabouters. Honderden eikels en nootjes om hun mandjes mee te vullen. Kastanjes in prikjasjes. Straks maken we mannetjes met luciferstokbeentjes. De frisse wind bijt in de neusjes en hun wangen kleuren flamingoroze. Tenslotte bij de poort, een ijsje. Het laatste voor de winter.