De sprekende knoop – Damla 10 jaar/Berchem

Ik kijk in de brievenbus. Post? Ik maak de envelop open. Het is een knoop, wit met rozen en bladeren. Het voelt als stof. Mama vraagt of ze hem moet naaien aan mijn trui.
Een stem schreeuwt: ”Naai mij niet vast. Ik weiger om vastgenaaid te worden.”
Mama en ik worden bang. Papa komt binnen.
Mama zegt: ”Die knoop spreekt.” Papa gooit de knoop in de gootsteen.
De knoop gaat een lange reis tegemoet. Langs pijpen, riolen, …      
Niemand weet waar de knoop is. Hij verschijnt en verdwijnt. En nu leeft hij ergens. Maar niemand weet waar.

De Afrikaanse knoop - Mees 10 jaar/Berchem

De knoop is rond, heeft een patroon als een bloem, is lichtbruin en heeft twee gaten. Ze was vroeger van een heel donkere bontjas.
Die bontjas had vier zakken en had een heel mooie kap en was afkomstig uit Centraal-Afrikaanse Republiek. De donkere bruine bijzondere bontjas was met de hand gemaakt. De bontjas werd getransporteerd op water in een prauw over de Venta, een rivier die eindigt in de Middellandse zee. Maar wanneer de boot aanmeerde sprong de knoop eraf. De eigenaar was boos, gooide de bontjas uit zijn raam. Kort daarna vond ik die raadselachtige knoop.

De cactus en de knoop – Finn 10 jaar/Berchem

De cactus zat altijd eenzaam buiten. Totdat er een gouden knoop kwam met gaten.
De knoop vroeg: “Mag ik mij aan jou vastmaken?”
“Ja tuurlijk,” zei de cactus, “heel graag zelfs.”
Dus de knoop begon maar met vastbinden.
“Au,” zei de knoop, “jij doet mij pijn.”
“Sorry ik heb stekels.”
“Ja maar dat doet pijn als ik aan jou vast zit.”
“Ik zal mijn stekels intrekken.”
“Oké,” zei de knoop, “mag ik verder gaan?”
“Ja.”
“Het is wel moeilijk om door jou te stekken.”
“Klaar, jeh.”
Nu zijn ze blij dat ze aan elkaar hangen.

Pimp up voor Ephrem - Mieke Vandromme/Mortsel

De pet was gemaakt van dik ribfluweel, ooit lichtbruin. De randen waren vettig en de klep stond verbogen in een scheve hoek. Normaal zat op dit model bovenaan een knoop, maar die was verdwenen. Uit het gaatje hing een rafelige draad. Hij had ze diep over zijn voorhoofd getrokken. Daardoor kon ik zijn leeftijd moeilijk inschatten. Toch ik zag de sporen van zijn verre reis.
In mijn blikken knopendoos zocht ik een donkerbruine, lederen knoop met een koperen lusje en naaide hem stevig vast. Ook al was ze smoezelig, de pet kreeg er een nieuw cachet door.

Slipjes voor Tanzania - Mieke Vandromme/Mortsel

Deze morgen vertrok K. vanuit Schiphol met veertien stuks bagage. Bestemming Tanzania. Haar tweejaarlijkse bezoek aan het dorp waar ze een schooltje steunt. De kinderen krijgen er elke dag een warme maaltijd en de nodige medicatie. In het kader van een onderzoeksprogramma, worden ze gemeten en gewogen. Alles met de steun van Vlaamse gezinnen en bedrijven.
‘Geen cadeautjes,’ vertrouwde ze me toe. ‘Wel tien kilo rijst voor mijn adoptiekinderen. En toastbrood. Ze zijn er verzot op, zoals wij op pateekes. En speciaal voor de meisjes: ondergoed van de Zeeman. Zonder verpakking. Dit is ginder weinig waard op de zwarte markt.’

Linksrechts ondersteboven - Peter Van Bostraeten/Lier 

‘Links is rechts en boven is onder,’ zei de kleine kapitein.
‘Je bedoelt ondersteboven,’ zei de stuurman.
‘Alles is één,’ zei de kleine kapitein. ‘Een atoom, een zandkorrel, een planeet, het heelal. Wist je dat het universum als een onooglijk wit puntje is begonnen?’
‘Een zwart puntje,’ zei de stuurman.
‘Een wit puntje,’ zei de kleine kapitein.
De stuurman haalde zijn schouders op.
‘Kan je even opzij gaan? Je staat in mijn zicht. We gaan dadelijk door die rots heen.’
‘Kunnen we dat dan?
‘We kunnen alles wat we willen,’ zei de kleine kapitein.
Hij rechtte zijn rug.

Christmas Special - Mieke Vandromme/Mortsel

Denk iets goeds, krijg iets lekkers
Verzin iets geks, krijg iets zotters
Droom iets aardigs, krijg iets liefs
Wens kleine dingen, krijg GROTE geschenken
Bedenk een letter, krijg 100 woorden
Denk tevredenheid, krijg stralend geluk
Verzin enkele tonen, krijg muziek
Wens de maan, krijg elke dag ZON
Werk aan fitheid, krijg een goede gezondheid
Vind iets nieuws , krijg TONNEN succes
Zoek een kaarsje, krijg spetterend vuurwerk
Droom over vertrouwen, krijg vriendschap
Wens een lach, krijg gezelligheid
Denk stilte, krijg VREDE
Geniet van Kerstmis, krijg NieuwJaar
Wens om het even wat, krijg
hoe dan ook veel positiefs in 2019!

Nieuwjaarsbrief - Pierre en Marleen Diriken-Logie/Guihoven

Ik wens je een “vredesmuur” van kleurrijke bloemen met lachende mensen van alle talen en rassen en bemoedigende taferelen van verdraagzaamheid.
En midden in de muur staat er een bodemloze toren waarin haat, hebzucht, egoïsme, dictaturen en wapens voor altijd door gloeiend magma verteerd en vernietigd worden.
En als dit echt “te veel” gewenst is, zoek dan een plekje in of onder deze moedige boom om te overleven tot het huidig sociaal klimaat van verzuring, verwoestijning en populisme voorbij is en menselijkheid op onze planeet weer zegeviert.
Dat alle mensen van goede wille deze ommekeer in 2019 mogen inluiden.

Mens - Goedele Billen/Hasselt

50, Hasselt dankt u. Ik ben weer fier op mezelf. In de Colruyt zet iedereen zijn winkelkar zonder muntslot gewoon terug. Is de mens dan toch van nature goed? Stiekem geloof ik dat. Ik test het uit. Neem berekende risico’s. Ik ga joggen en laat de achterdeur open. Ik zet mijn winkelwagen, mét handtas, bij de groenten en loop terug naar het fruit –  lage hakken , spurten mogelijk  –   Ik wil niet angstig zijn. Ik bereken wél mijn maximaal verlies. Alleen misbare dingen in die tas. Een tijdlang had ik een nepportefeuille. Eergisteren gepikt. Er stak een notaatje in. Mis poes!

Womed Award - Marjola Maes/Ieper

De “Vrouwelijke ondernemer van het jaar" is bekend, ik kreeg bloemen op dat podium, helaas niet de titel WOMen in Enterprise and Development. Maar waarom zoekt een organisatie naar een dame met visie, innovatie- en daadkracht? Om net die vrouw uit haar kot te krijgen. Opdat ze een voorbeeld zou kunnen zijn. En kan inspireren. Benieuwd wie deze keer, mét lef, zich kandidaat stelde met alweer een boeiend onderneemster verhaal. De Dromen voorbij en Durven en Doen en Doorzetten. Ik zie uit naar de passie wanneer ze vertelt over dat kantelpunt. Nog even wachten.... tot januari 2019.

Noorderzon 4 - Chicken Teriyaki with Rice - Paul Braamberg/Gisuris-hut

‘Welkom in de Gisuris-hut,’ zegt de Sámi huttenwaard. ‘Kleren kun je drogen in de torkrum en morgenochtend bak ik brood.’
In je huttenkleren lig je onderin een stapelbed, je pijnlijke rug rechtend. Buiten ruist regen, de kachel zoemt in dit slaapkamertje. Op de gang schuifelen slippers. Pannetjesgekletter en vrolijk gepraat klinkt vanuit de keuken. Achter het houten wandje naast je draait iemand zich om en buiten ruist nog steeds regen.
Met een vriesdroogmaaltijdpouch slof je richting keuken en zet een waterketel op. Iemand is een blauwe sok kwijt. Morgen lopen we verder maar de regen klettert, overmorgen is ook goed.

Alle dertien Noorderzon-stukjes zijn te lezen op: http://paulbraamberg.eu/blog/page/1

Couleur locale - Mieke Vandromme/Mortsel

Markt in Berchem. Ik volg de Turkse vrouwen. Zij weten de beste kwaliteit te vinden voor een schappelijke prijs. Een punt smeuïge schapenkaas en een kit schuimende melk bij de zuivelkar. Levende verse kabeljauwmoten bij Zoé van ‘t zeetje. Een karrenwiel Marokkaans brood. Vijf granaatappels, twee kilo opgeblonken tomaten, een plateau vijgen, frisse venkel en een bosje basilicum bij dikke Sooi en zonen. Een handschoen zonder vingers drukt de centen in mijn handpalm. ‘En een tak munt, gratis voor de juffrouw.’ Een knipoog. Ik huppel als een schoolmeisje naar het bloemenkraam en doe mezelf een pak rozen cadeau.

Een vrije weekdag - Mieke Vandromme/Mortsel

De herfstzon lonkt. Ik peddel richting park. Aan het stoplicht steekt een klasje kleuters over. Vooraan de juf met een blik van ‘waag het niet aan mijn kudde te raken’. Kindjes, keurig twee aan twee. Een pipilangkousmeisje met een sikhjongetje. Twee Marokkaantjes met geschoren kopjes. Een juffertje dat taterend een rossig knulletje meetrekt. Daarna gniffelende muisjes, sneeuwwitje met reeënogen en bonte kabouters. Achteraan huppelt aan de hand van de meester een blond zonnestraaltje. Gele laarsjes, een gele oliejekker, hij wuift naar mij. Dan zijn ze door de poort. Als kleurige confetti dwarrelen ze rond over het grasveld.

Beste Adriaen - Mieke Vandromme/Mortsel

Gemakshalve laat ik elk protocol achterwege. Je had zelf ook lak aan de protserigheid van de bourgeoisie. Visionair als je was, zou je vandaag beslist rokende installaties maken of kakmachines en getatoeëerde varkens. Het gepeupel, met zijn barbarie en groteske tronies was jouw biotoop. Al dat zuipen, paffen, vreten, grijnzen, kakken, vrijen en vechten, heb je met bijtend realistisch gevat in tableaux vivants. Ze getuigen van jouw inzicht in psychologie en emoties. Zelfs de grote Rubens en verlichte Rembrandt bezaten Brouwerkens. Je inspireerde hen.
Oudenaarde gloeit trots onder de nazomerzon in geel, oker en bruin. Jouw meesterlijk palet.

-Tentoonstelling Adriaen Brouwer, Meester van emoties, MOU Oudenaarde

Tülin - Paul Braamberg/DeNieuweVrede -Berchem

2016, de SchrijversAcademie beginnen we met een lach. Meteen een lieve pepernotamail van Verantwoordelijke administratie vzw Tülin. Zaâmplusminlachend betalen we. Grimlachend presenteren we onze schrijfplannen, september, en zij zit daar, aan de NieuweVredestoog.
Na een jaar weet je beter, beter te schrijven, manisch scrip je je vakantie. En weer die lieve mail van Tülin. Hologig presenteer je je schrijfvoortgang, september 2017, en zij zit daar, aan de NieuweVredestoog.
Weer is het september. De jury heeft geveld: jij nog een halfjaar, jij nog een heeljaar. Pedanties sneuvelen, sterren rijzen. Lachend zit Tülin, er kan weinig misgaan, haar glimlach, aan de NieuweVredestoog.

#Thefutureisfemale - Mieke Vandromme/Mortsel

Tweeënhalf zijn ze en zich gehaaid bewust van de aandacht. De mama’s verpinken een traan achter hun camera, want hun ukjes worden groot. De papa’s toasten met een pint. Oma Berchem, oma Wilrijk, oma Morstel en de bijhorende opa’s klappen harder dan ze ooit voor hun kinderen deden. Hun eerste kleuterschoolfeest en dertig graden bovendien. De zeemeerminnen in minuscule badpakjes zwemmen rondjes achtervolgd door de mannetjeshaaien. De dreigende tonen van Jaws. Een vrouwtje met een kort kopje en enkel een slipje stopt abrupt en gaat de tegenovergestelde richting uit. Ze pakt een haai bij de vinnen. Het publiek wordt wild.

De kleine kapitein - Peter Van Bostraeten/Lier 

‘Recht zo hij gaat,’ zei de kleine kapitein.  Hij stond nooit zelf aan het stuur, zoals muzikanten ook nooit zelf dansen. ‘Achter die kleine rots mag je duiken.’
‘Kunnen we dat dan?’ vroeg de stuurman.
‘We kunnen alles wat we willen,' zei de kleine kapitein
De zeventien paraplu’s op het schip klapten synchroon toe.
‘Opgelet voor zeepaardjes,’ zei de kleine kapitein. ‘We willen niemand verwonden.’
‘Waarom duiken?’ vroeg de stuurman.
‘Het is noodzakelijk.’
‘Maar waarom?’ vroeg de stuurman weer.
‘Boven of beneden, niemand weet waar onze bestemming ligt,' zei de kleine kapitein.
Hij zette zijn pet recht.

The Reynolds solution - Goedele Billen/Hasselt 

Ik ben een nette huisvrouw. Eerlijk gezegd: ik ben de beste huisvrouw die een echtgenoot zich dromen kan. Ik doe mijn uiterste best opdat mijn man trots op me kan zijn.
Ik hou van orde. Daarom gebruik ik Reynolds. Reynolds is perfect. In mijn keukenkast staan cornflakes. In grote verpakkingen. Acht op een rij, dat is een mooi getal. Naast de cornflakes – op datum, in eenzelfde richting –  ontstaat zo een open ruimte. Slordig, als u het mij vraagt. Maar vijf Reynoldsdozen -250 x 30- kunnen net in dat hoekje.
Daarom moet het Reynolds zijn, ze passen. Die van Aldi niet.

De parkietenpiet - Mieke Vandromme/Mortsel

Zaterdagochtend. De straat was verlaten. Richard stond handenwringend voor het raam. De verkoop was gepland om tien uur. Na zijn aankondiging in De parkietenpiet, was het weken stil geweest. Geen interesse. Tot de vorige vrijdag. Een mail uit Japan. Mr. Kimoto was geïnteresseerd in zijn Roodruggen. ‘I have business. We make nice deal.’ Gegarandeerd een rijke zakenman. Geen particulier met een banale collectie. Het kon Richard een fortuin opleveren. Eindelijk zou hij zijn droom kunnen realiseren: de aankoop van een unieke Australische Pennant Rosella.
Kwart over tien. Een witte bestelwagen met op de zijkant: Kimoto - Japans restaurant. Oosterse delicatessen.

Urvival of the ittest - Paul Braamberg/Praag

De boekbladzijden van de wetenschappelijke Galapagos-bibliotheek waren handig om nestmateriaal van te scheuren, verder was schraalmuis keukenmeester: een achtergelaten klokhuis of broodkorst – tot een excentrieke bibliotheekbezoeker zijn doggy-bag met full-English-breakfast vergat. Feest! Malthusiaanse bevolkingsexplosie!
De meesten bleken gewoon, sommigen albino of zwartbruingevlekt. En Arwin.
Uitgehongerde Arwin ontdekte de eerste letters der woorden: nét wat vettere sepia-inkt, z’n darmen nét genoeg enzymen om ze te verteren. Arwin was de eerste eerste-lettermuis. Maar wel een eschaafde: lleen oorden van vijf of meer etters. Oddervet tierf hij, olianten Ncyclopaedia Ritannica edolven hem. Van chrik egon zijn iancé te erpen…

Vier magische woorden - Mia Vandecasteele/Kortrijk

Wat hou ik van deze vier magische woorden : danken, mogen, genieten, gratis!
"Dank" voor het wonder van het leven, de vruchten uit moeder natuur, weldaad van water, lieve vrienden, een zacht bed vol zoete dromen! 
We "mogen" liefhebben, zingen, dansen, feesten, een helpende hand reiken aan mensen in nood...
Zalig is het om te "genieten" van de warme zonnestralen, de bloemenpracht, het vogelgezang, het wiegen van de golven , een kabbelende beek, de betoverde kleuren van de regenboog en zonsondergang, hemelse muziek, een kinderlach, een meeslepend spannend boek....bovendien helemaal "gratis"!
Dank omdat we van zoveel moois gratis mogen genieten!

Mijn vlakke land - Mieke Vandromme/Mortsel

Zie ze lopen, mijnheer, over mijn land. Mijn vlakke land. Verjaagd als honden, de adem gestolen, verkleumd tot op het bot. Hun lijven gebogen tegen de westenwind, onder de wolken waar wij allen dwergen zijn. Ze waaien over van zuid naar noord, vluchtend van noodlot naar belofte. Zwarte ogen, gebroken stemmen, tot nederigheid gedwongen en vooral bang. Iets te eten, wat water misschien voor mijn kind? Transport, alstublieft!
De regen daalt neer op straten en pleinen. De noordenwind slaat met venijn in dagen van domme regelmaat. Nu weent mijn land, mijnheer, mijn vlakke land. Het zijn mensen, vergeet dat nooit.

Bange brave burgers - Lieve Streulens/Beveren-Waas

Muradh wordt ondervraagd. Hij weet niet waarover, maar hij schrikt. De agent weet alles. Wanneer hij waar geweest is en met wie, wat hij in zijn e-mails en chatberichten geschreven heeft, wat hij op Facebook gepost heeft. Hij weet wat hij zal doen. Vanaf nu blijft hij gewoon binnen.
Eric kijkt uit het raam. Er hangen weer jongeren op straat. De politie doet er niets aan. Nochtans betaalt Eric netjes zijn belastingen. Zet de vuilzak nooit te vroeg buiten. Heeft nog nooit een boete gehad.
Hij weet wat hij zal doen. Vanaf nu blijft hij gewoon binnen.

Jonge Herman besloot een onopvallend leven te leiden.
Hij keek naar de programma’s met de hoogste kijkcijfers en deed de solden tijdens de solden. Herman werd verliefd toen de meesten verliefd werden, op een meisje waarmee hij niet opviel. Mia vond hem onopvallend. Hij voelde zich niet ongelukkig.
Ze hadden seks volgens de gemiddelden. Mia werd zwanger net als haar vriendinnen. De babies kregen een opvoeding volgens de media. Herman kreeg last van een burnout toen burnout gemeengoed was.
Op een dag valt een bom op hun huis. Vrouw en kinderen ernstig verminkt. Hij doodt ze.
Het maakte Herman wild.

Dood voor drie - Paul Braamberg/Praag

Auteurs stabatpateren over schaduwkinderen en tonio’s, exhibitioneren hun hafmo-leed. Dood is des levens enige zekerheid, is voorspelbare bestseller. Dood is leegte voor de een, inspiratie voor de ander, necro-emo voor de derde, so what?
Is een lege stoel, een schaakbord met alleen zwart, mat in 0 zetten. Is warme woorden voor nabestaanden die zomaar uit je pen vloeien. De dood knipt en schept banden, breekt en brengt geluk. Maar doodse leegte is niks, leegte bestaat niet.
In gedachten schaak en praat ik nog vrolijker met Daan, Zuzana, meneer Weehuizen, oma, pa dan in vroegere gedachten. Dood bestaat niet. Vergetelheid daarentegen

Joppe - Peter Van Bostraeten/Lier 

Joppe ligt op zijn rug. Zo is hij lang geleden ook in slaap gevallen. Een sjaal hield al die tijd zijn benen op hun plaats. Hij kent de tijd. Mama zal hem dadelijk bevrijden. Mama zal hem op zijn zij draaien. Ze zal hem verschonen. Hij voelt dat het nodig is. Gestommel in de badkamer. Papa plast als een nijlpaard. Elke ochtend. Joppe ligt en wacht. Hij kent de tijd. De deur gaat open. ‘Gelukkige verjaardag, mijn lieve jongen. Zeventien jaar. Wat ben je al groot.’ Mama trekt de sjaal los. Joppe ligt op zijn zij. Joppe is blij.

Eenlingen - Mieke Vandromme/Mortsel

Tijdens de winter zie je ze liggen op muurtjes, vensterbanken en voor de vitrines van winkels. Eenlingen achtergelaten op een goed zichtbare plaats, want net te duur om weg te gooien of misschien gewoonweg omdat het vriest. Een paar zou de vinder beslist voor zichzelf houden of bij een foute maat er iemand anders een plezier mee doen. Wat heb je immers aan enkel een rechter- of linkerhandschoen?
In de lente verdwijnen ze weer. Wellicht belanden ze in vuilnisbakken. Of misschien komen ze terecht in sorteercentra voor oude kledij, waar ze door geduldige puzzelaars opnieuw verenigd worden voor tweedehandse eigenaars.

Eigenheimers - Paul Braamberg/Praag

Ella en Louis: You like potato and I like potahto
En wij? Jij eet frieten, ik patat
Onovertaalbaar groot smaakverschil!
Jij drinkt pintjes, ik drink pilsjes
Jij naar de madammenkoer, ik naar de herenplee
Jij de Rode Duivels en wij Oranje
Jullie naar het WK, wij naar de verdoemenis
Maar wij kunnen schaatsen, jullie alleen Swings
Jullie taaltje swingt, wij de tale Kanaäns
Jullie bourgondisch en wij calvinistisch
Jullie Kamagurka, wij ook Kamagurka
(wel pas op p.2 van de krant, eh de ‘ne gazet)
Jullie frank en vrij, wij gulden en zunig
Ach, da’s passé, wij allang samen eurotisch.

De langer - Jessika+Krista/Lugduinen

Langs de lant van de lad litten ’l avonds in leur luizen de leftige leren van het lakendoen,
op leur luwelen lofa’s met leur lersierde lames, de loombeelden van latsoen.
En de ladio leelt lacht over lervoren liefdes en het leven is loed.
Langs de lant van de luurt in het lure lafé lit een leftige lonkaard en hij lalt:
hé jij daar leke langer, kom leem je litaar en leesp wat je liwt,
maar lorg erloor dat ik lannacht lustig lapen laz.
En de langer is loe maar hij leemt zijn litaar en hij lingt: lalalaa lalalaa...

(naar Zjef Vanuytsel: De zanger)

De tuimelkeuken - Paul Braamberg/Praag

Na regen komt zonneschijn, blikkerend in m’n thee-ei. Maar na zon komt hagel. En die hagel tiktakt tegen ’t tuimelraam en ik snijd peinzend een plakje ontbijtkoek.
Enkele hagelstenen, groot als duiveneieren, tuimelen naar binnen en ik tuimel naar buiten en de bergtoppen waarheen ik sta gedagblikt zijn verdwenen achter grijs tot zwartende wattenvallen en de bergpas waarachter wacht mijn lief is ook onzichtbaar en ongetwijfeld levensgevaarlijk glad geworden, dus maar beter terugtuimelen?
Maar reeds dokken de hagelstenen, groot als bergarendeieren, hoofdpijnlijk op de capuchon mijner regencape en alles wordt wit.
Hé jij, verschrikkelijk witte ochtendjasman, verman je!

Transmigranten - Gino Desmet/De Pinte

We worden overspoeld door transmigranten dezer dagen. Gisteren is er zelfs een onder een auto gelopen op de E40. Dat was niet de bedoeling. De politiediensten verklaren dat het niet hun schuld is dat deze wezens niet beseffen dat autostrades oversteken levensgevaarlijk is. Transmigranten hebben vaker de neiging om te vluchten, zorgen voor overlast en tonen weinig respect voor onze welvaart.  Toch worden niet zij geviseerd. We moeten de mensensmokkelaars uitroeien, de kakkerlakken die profiteren van vraag-en-aanbod om zichzelf te verrijken. Er was weinig verkeersoverlast, maar de ravage was aanzienlijk. De onfortuinlijke chauffeur werd in shock naar het ziekenhuis gebracht.

Ooievaartjes - Mieke Vandromme/Mortsel

Zie ze gaan. In paartjes vriendinnen. Ze snateren met kort afgebroken zinnetjes. Op hun gezicht een laagje verf, want zij zijn het waard. Hun smockey eyes willen verleiden en met een berekende tik zwaaien ze de steile haren over hun schouder. Ze dragen een grote tas, bij voorkeur zwartgelakt, in de holte van hun ellenboog. In de andere hand ligt hun smartphone. Ze spreken horizontaal en swipen je meteen alles toe. Hun kontjes draaien snel snel en zelfbewust in strakke jeans. Ze stappen met lange benen, op hakken als stelten, wat houterig en wankel, maar recht naar hun doel.

Kerst- en nieuwjaarswensen - Mieke Vandromme/Mortsel

Voor 2018 wens ik je een huis met een zachte ziel
een schuilplaats die rond je gedachten past

waar het licht in en om je is
en de tijd verandert maar niet verslijt
waar angst langzaam naar het verleden vloeit
en de eenzaamheid een rustige minnaar is
waar je over de drempel stapt van telkens anders
waar het haardvuur je inspireert en
de duisternis een oerkracht is in je slaap
waar je vrede vindt door een hand op je schouder
waar je hoopvol de toekomst uitpakt

in een wereld die eenvoudig is en goed 
waar vrijheid een nieuwe geschiedenis bouwt.

Zwarte Piet - Mieke Vandromme/Mortsel

Ze heeft er wekenlang naar uitgekeken. De intrede van Sinterklaas in de stad.
Mia was zeven toen hij voor het eerst de woonkamer binnen schreed. Zijn mijter kwam scheef te zitten. De Sint had ook wat bruin haar. Om zijn schouders hing een purperen gewaad. Vooraan was het dicht gemaakt met wasknijpers. Mia hield plechtig de staf vast terwijl hij een groot boek opensloeg. Het geleek op de telefoongids en had een gouden kaft. De Sint droeg een horloge zoals papa. Ze verklapte hem haar grootste wens.
‘Hoe word ik Zwarte Piet?’ In drie lessen. De kinderen juichen. Mia straalt.

Halloween - Mieke Vandromme/Mortsel

Ze ligt in de douche. Net zoals de bijsluiter het voorspelt. Wat blauwig om de lippen, de ogen gesloten en met een gezichtsuitdrukking die ik vredig zou durven noemen. Op haar hoofd het belachelijke roze douchekapje.
De website waar ik het middel kocht verzekerde mij discretie en efficiëntie. Het zou eruit zien als een banaal hartfalen, zonder traceerbare sporen in het bloed. Wel dure jongens en te betalen in bitcoins, maar ik had er een duivels plezier in.
Het enige wat mij nu nog te doen staat is in paniek naar de buren lopen en hen een ambulance laten bellen.

B&B Réglisse et pain d’épice - Mieke Vandromme/Mortsel

Op een zomerse dag ging ik op reis door landschappen met vakantiegeuren. Honfleur lag betoverd onder oranje tinten. Het gezang van de zee was vlakbij.
Ik banjerde met mijn koffer een steegje door en zat meteen middenin het blauwgroene sprookje. De prinsessenkamer rook naar zoethout. Geen storende erwten onder de matras, geen kikker die zich ’s nachts tot een prins ontpopte. Een zilte bries kuste mij wakker. Het ontbijt werd op de binnenplaats door een jonkheer geserveerd. Croissants en confituren. Bubbels in de lichtheid van de Franse ochtend. Een donkerbruine labrador streek langs mijn benen. Het belle beest pain d’épice.

Moeder De Gans, Kerstmis - Andries Demeulenaere/Antwerpen

Keer op keer schuiven wij gezapig aan haar tafel, zetten onze broeksriem met een zalige glimlach een stukje losser, spannen onze buikspieren op voor de zoveelste bulderlach en masseren onze tong van lintjes voor het gesprek waar geen einde aan komt.

Laat haar gastronomie en gezelligheid ons ook vanavond weer overspoelen als een tsunami van oprechte liefde. Warm en open, een hart van goud, koekjesdeeg en een beetje peperkoek. We klinken allen duizendmaal op de talloze momenten waar zij in haar knus hokje van riet de fundering legde voor de hechte band waar we vandaag en morgen op zullen blijven teren.

Het verleidende strand - Walter Witvrouwen/Barca

Traag maar zeker verscheen de zon achter de einder en Cunit verheugde zich op een nieuwe warme dag. Het strand schudde rillend de restanten van een koude nacht van zich af. Kreunend van genot dacht ze terug aan de rugmassage van de stedelijke strandwagens met hun kuismatten die het strand hadden opgeschoond. Als een wulpse prostitué achter glas keek ze met verleidelijke blik naar de passerende toeristen op de zeedijk. Hopelijk kropen weer velen op haar en genoten intens. Ook de chiringuitos doen gouden zaken. Al weet zij dat nadien ze weer alleen zal achterblijven. Carpe diem.

Triinu Kuusk - Luc Vandromme/Pittem                                                                    

Ze ligt in het onverlichte deel van een hal. Een gaanderij in een grot. Op het eind, waar de gang een bocht naar links maakt, pulseert een groen schijnsel.
In de korrel van het duister ontwaart ze stapelbeden uit een kamp. Haar hersenen spuiten angstsignalen. De ijsschotsen in haar organen roeren zich.
Waar komt de onmenselijke stank vandaan?
Tegelijkertijd realiseert ze zich dat ze leeft. Dat haar bloed en longen werken. Het koude metaal van het bed en het gesteente boven haar hoofd zijn echt. Ze kan slikken. Haar vingers grijpen.
Voorzichtig herwinnen haar spieren de kracht om te zitten.

Noordwestenwind - Jan Vandromme/Boekhout
 
De wereld is enigszins om zeep. Ik sta hier op de dijk van Nieuwpoort-Bad. Aan de waterlijn wapperen vaantjes. Veel volk. Nieuwsgierigen in bermuda. En verslaggevers.
Er is een school dode kinderen aangespoeld. Ze liggen op het natte strand. 
Vermoedelijk vannacht aangespoeld toen het vloed was. 
Uit de sporen op het strand kan worden afgeleid dat enkele kinderen nog hebben liggen bewegen in hun doodstrijd, bevestigt de directeur van het Sea Life Center. Het was niet mogelijk om de kinderen eerder uit hun lijden te verlossen. Euthanasie op een school kleine kinderen van deze omvang is volgens de directeur onmogelijk.

De oude kapstok - Jenny Vandromme-Verbeke/Kortrijk

Ik ben glimmend zwart. Rechte schouderlijn, links en rechts een inkeping. Bovenop mijn hoofd een glanzende metalen haak. Mijn karakter: nederig en gedienstig. Bepaalde collega’s hebben een gebogen schouderlijn uitmondend in een sierlijke krul. Wij zijn van plastiek en behoren tot de laagste klasse. Damesspulletjes met smalle schouderbandjes, fleurige bloesjes en kleedjes worden ons toevertrouwd. De middenklasse is van hout, bestemd voor herenkleding. De hoogste klasse: beukenhout, stevig-dik, vernislaag, voor zware winterjassen. De superklasse: dubbel met venijnige hendel houden broekspijpen samen.
Ik word oud. Wanneer het containerpark mijn laatste rustplaats wordt, wil dan nog even terugdenken aan jullie nederige dienaar.