Mijn kleinzonen gaan op pad, samen met hun vriendjes.
Verkleed als beloftevolle koningen.
Een vader knutselde een ster, een oma zorgde voor kronen en gewaden.
Ze gaan zingen voor een vreugderijk nieuwjaar bij alle vriendelijke huizen in de buurt. Driekoningen, geef mij een nieuwe hoed.
Een slim marketingtruukje vinden de groten, is het meenemen van het kleuterbroertje. 'De mensen zullen hem schattig vinden en extra snoep uitdelen.’
Een half uurtje later verstopt de kleine zich achter een struikje in een voortuin, om zijn dingetje te doen.
Onverwijld brengt het vorstengezelschap de lastpakkoning terug naar huis.
'Hij heeft een kakbroek, mama!'

In een heuse concerttempel leren ze over metrum en melodieën. Mijn kleinkinderen wanen zich popsterren tijdens hun muziekkamp.
Na afloop is er een kerstconcertje.
Het licht dimt, de performers gloeien van verwachting, de eerste kerstklanken resoneren in de zaal.
De kinderen stralen als sterren. Ze zingen zich schor en bootsen wat schutterig de gebaren van de juf na.
Al die aandacht is magisch, maar best wat eng.
Voor het kleine broertje, naast ons in de rode pluche, blijft het concept mysterieus. 
‘Wat probeert die mijnheer daar vooraan de hele tijd te toveren met zijn toverstok?’
‘Vrede, schat. Hij tovert vrede!’

Elke dag tovert het park een andere tooi. We peddelen door het paradijs. De zon flikkert door het bladerdak. Meteen staan de kruinen in brand. We verzinnen namen voor al die spetterende kleuren: kikkergroen, vlindergeel, ponybruin, stierenbloedrood. Oranje als…? ‘Lieveheersbeestjes. Kijk Mami, vuurwerk!’
Ze vullen mijn armen met bladeren. Springen in plassen. Zoeken ijverig naar paddenstoelen en kabouters. Honderden eikels en nootjes om hun mandjes mee te vullen. Kastanjes in prikjasjes. Straks maken we mannetjes met luciferstokbeentjes. De frisse wind bijt in de neusjes en hun wangen kleuren flamingoroze. Tenslotte bij de poort, een ijsje. Het laatste voor de winter.

Met haar handjes in mijn broekzakken, glijdt ze achter me aan. We schaatsen door de morgen naar de koekenstad. Het straatbeeld kijkt verwonderd naar ons op.
‘Hij komt eraan!’
Haar lijfje kraait van de pret.
Meisje van tram 7.
Beentjes bengelend in het niets van geluk. Neusje tegen het raam.  Ze kijkt naar de onbegrijpelijk mooie dag.
Een hartje getekend in haar adem likt ze weg.
De gekke tram blijft heen en weer rijden, eindeloze rondjes. De hele dag lang, met aan boord het meisje en de oudere dame. Die namiddag op woensdag.
Morgen staat het beslist in de krant.

Op verende voetjes huppelt hij naar de eerste schooldag. Het gloednieuwe rugzakje steekt propvol slipjes en pampertjes. Papa filmt, mama slikt enkele tranen weg. De juf stelt gerust. Hij speelt flink in de bouwhoek. Op de speelplaats gaat hij schuilen bij zijn oudere broer en stoere vrienden. Zo’n grote dag duurt laaaaang.

Een week en veel natte pakketjes later, stelt de juf haar verhaal bij. Het is een temperamentvol kereltje, wel slim, maar héhé ondeugend. Hij deelde al enkele strategische tikken uit aan andere kleuters, maar zelf keert hij ook met een flinke buil terug. Die schoolloopbaan zit wel snor.

De golfjes lispelen zacht, raken net mijn tenen op het glazige zand. De fluwelen zee is soepel en glad als een slapend beest. Rondom mij ruist de kalme ademhaling van de branding. Ik kijk naar mijn kleinkinderen, naar hun geluk dat onherroepelijk vordert in de dag. Het honderd keer bergjes delven en putjes vullen, als oefening voor het volwassen leven. De jongsten zijn nog knuffelzacht. De oudsten zijn alweer gegroeid en aarzelen in lengte net onder mijn schouders. Dan fladderen ze weg. Naar de horizon. Watervlugge vlinders in de van verwachting tintelende lucht.
Vandaag is mijn hemel van suikerzoet glazuur.

Zondagochtend. Voor dag en dauw liggen de twee broertjes loom voor de tv. In de onbeginbare dag krimpen ze in elkaars warmte en spinnen zich in onder een dekentje. Met een blik van suikerglas volgen ze de dansende poppetjes op het scherm. Stilaan groeit hun ontwaken in een trage, doofstomme film.
‘Mama!’ De jongste springt in de volwassen armen. ‘Eten we troostbrood?’
Haar blonde haren verstrengelen zich als wingerd met zijn donkerbruin. En de moeder, met slaapogen waarin de fictie van haar dromen langzaam werkelijkheid wordt, zegt ‘oké.’
Er kruipt een lach uit zijn lijfje. ‘Hoera! Ik pak de broodtrooster.’

Het masterplan van een plaatselijke boer in Dardennen: een ‘blotevoetenpad’. De hele familie stapt over stenen en verhaksel, huppelt door gras, gewas en mos. Hooi is heerlijk aan de voetzolen. Boomstammen zijn lastig. Drama met dikke tranen wanneer een kleindochter een splinter krijgt in haar teen. Tijd voor Mami’s toverdoekje: een vochtig tissue. Een wondermiddel tegen alle pijn. Even later is het nogmaals tijd voor toverkracht, want een kleinzoon is in de netels gevallen. En dan volgt de apotheose: het modderbad. Eindelijk bereiken de ‘zwijntjes’ in onze familie hun doel. Vuil en vettig, maar vooral plezierig bereiken we de waterpompen.

Bij de naschoolse opvang komt de begeleidster me in paniek tegemoet gelopen.
‘Daar! Ik krijg hem niet te pakken.’ Tussen wervelende kleuren, een rozige vlek aan de einder van de speelplaats.
Er is een klein publiek ontstaan van ouders en leerlingen. Op de eerste rij: de oudere broer met zijn stoere vrienden. Zij gniffelen samenzweerderig.
Daar rent hij, mijn kleinzoon. Poedelnaakt. Hij lacht luid en doet herfstbladeren opstuiven. Mijn handen zijn niet hard genoeg om hem applaus te geven, ze willen hem enkel zacht beschermen. Samen met de juf probeer ik hem te vangen. De omstaanders scanderen: ‘Ja! Ja! Bijna!’

Met een wit gezichtje en donkere angstogen laat hij zich het operatiekleed aantrekken.
‘High five, superman,’ probeert papa. Geen reactie. ‘Arm diertje,’ knuffelt mama.
Een kleine ingreep later, ontwaakt hij verrassend snel. En ja hoor, mama en papa zijn trouw aanwezig gebleven. Na een uurtje bestelt de slimmerik een cola, wat thuis niet mag, en een frangipanneke. De verpleegster smelt voor het blonde mannetje met de engelenogen en brengt hem alles wat hij verlangt. Bijzonder handig zo’n knopje waarmee je op je wenken bediend wordt. Hij lacht alweer. Het jongenskopje zit meteen vol ondeugende plannetjes. Voor het herstel. Straks, thuis.

Op een-twee-drie is hij vier geworden.
Gisteren was hij nog een baby. Vandaag stormt hij met de snelheid van het licht mijn huis binnen.
Groeien is niet zichtbaar met het blote oog. We schrikken enkel van die kabouters die reuzen worden. Snellere springbeentjes, stoere schouders.
Hij telt de uren van de klok. Achterwaarts. Alsof hij beseft dat het allemaal wat snel gaat.
Maar de natuur is gulzig. In vliegensvlugge seconden verkruimelt hij koekjes en slurpt busjes chocomelk.
‘Krijg ik een knuffel?’ vraagt hij met lieve hertenogen.
Ik maak mijn armen lang en wikkel ze om mijn grote, kleine Bambi heen.

‘Huppelen’, beveelt ze. Houterig beweeg ik achter haar aan, een hinde in mijn fantasie. Ze schatert hartstochtelijk, wacht tot ik bijgebeend ben. ‘Zo moet je dat doen.’ Ze neemt me bij de hand, trekt en sleurt aan me. Nog altijd giechelend. Het zand worstelt met mijn tenen. Ons publiek lacht onder zonnebrillen en strooien hoeden. Ze spettert door plassen met soepele, springerige beentjes, ik hink erachteraan als een overjaars nijlpaard.
‘En nu water halen.’ In het mooiste licht van deze vakantiedag kijkt ze naar me met zeehemelblauwe ogen. Vliegers, splinters zon, meeuwen in de lucht. Het strand is van goud.

Ik krimp op de maat van haar speelgoedstoeltje en verklein mijn gebaren. Zij doet stemmetjes. Mama en papa om de beurt en in spiegelbeeld. Met haar poppen speelt ze haar kindergeluk hartstochtelijk na. Ze schuift de roze zonnebril hoger op haar wipneusje en tikt met een oudere-meisjes-gebaartje tegen haar lippen. Met giechelende ademstootjes en dramatische pufjes wisselt ze dolle vreugde af met afgrondelijk verdriet. De twee identieke pandaberen knikken dat het oké is.
‘En dan was jij de poes, Mami.’ Ik ben slechts een passant in haar rollenspel, maar miauw toch met overtuiging in de onvatbare tijd van haar spel.

‘Kom eens op mij ruiken.’
Ze is een rozewangig engeltje, pas uit bad, bloemetjespyjamaatje aan, de haartjes wit en wollig als een suikerspin. Ze geurt naar amandelbloesem met een vleugje lavendel. Als een volleerde diva rolt ze met haar blauwe-edelsteen-ogen en toont mij haar kwaaltjes. Het tandpijntje is ingebeeld, want ze wil net als haar broer snel het bezoek van de tandenfee. Haar linkerknie is echt geschaafd. En hoe dat zoal gekomen is, Mami?! Van de stouterd op de speelplaats tot de val op de griezelig keiharde tegels, het rolt er zonder punten of komma’s uit in een spannend verhaaltje-voor-het-slapengaan.