banner
 
home 100WORDSTORIES KORTVERHALEN PROZA POEZIE
 


100WordKidsStory

Waarom Flash Fiction?
Het is een korte, krachtige communicatie. In de leegtes tussen woorden
en zinnen bevindt zich de spanning die het verhaal interessant maakt.
Even lezen, glimlachen, misschien huilen en weer doorgaan.

 
100WordKidsStories
 
Troost

Zondagochtend. Voor dag en dauw liggen de twee broertjes loom voor de tv. In de onbeginbare dag krimpen ze in elkaars warmte en spinnen zich in onder een dekentje. Met een blik van suikerglas volgen ze de dansende poppetjes op het scherm. Stilaan groeit hun ontwaken in een trage, doofstomme film.
‘Mama!’ De jongste springt in de volwassen armen. ‘Eten we troostbrood?’
Haar blonde haren verstrengelen zich als wingerd met zijn donkerbruin. En de moeder, met slaapogen waarin de fictie van haar dromen langzaam werkelijkheid wordt, zegt ‘oké.’
Er kruipt een lach uit zijn lijfje. ‘Hoera! Ik pak de broodtrooster.’

 

  troost
    Illustratie Marjolein Schurmans
 
Toverdoekje

Het masterplan van een plaatselijke boer in Dardennen: een ‘blotevoetenpad’. De hele familie stapt over stenen en verhaksel, huppelt door gras, gewas en mos. Hooi is heerlijk aan de voetzolen. Boomstammen zijn lastig. Drama met dikke tranen wanneer een kleindochter een splinter krijgt in haar teen. Tijd voor Mami’s toverdoekje: een vochtig tissue. Een wondermiddel tegen alle pijn. Even later is het nogmaals tijd voor toverkracht, want een kleinzoon is in de netels gevallen. En dan volgt de apotheose: het modderbad. Eindelijk bereiken de ‘zwijntjes’ in onze familie hun doel. Vuil en vettig, maar vooral plezierig bereiken we de waterpompen.

 

  Toverdoekje
    Illustratie Marjolein Schurmans
 
Nakie

Bij de naschoolse opvang komt de begeleidster me in paniek tegemoet gelopen.
‘Daar! Ik krijg hem niet te pakken.’ Tussen wervelende kleuren, een rozige vlek aan de einder van de speelplaats.
Er is een klein publiek ontstaan van ouders en leerlingen. Op de eerste rij: de oudere broer met zijn stoere vrienden. Zij gniffelen samenzweerderig.
Daar rent hij, mijn kleinzoon. Poedelnaakt. Hij lacht luid en doet herfstbladeren opstuiven. Mijn handen zijn niet hard genoeg om hem applaus te geven, ze willen hem enkel zacht beschermen. Samen met de juf probeer ik hem te vangen. De omstaanders scanderen: ‘Ja! Ja! Bijna!’

 

  nakie
    Illustratie Marjolein Schurmans
 
Ziekenhuis

Met een wit gezichtje en donkere angstogen laat hij zich het operatiekleed aantrekken.
‘High five, superman,’ probeert papa. Geen reactie. ‘Arm diertje,’ knuffelt mama.
Een kleine ingreep later, ontwaakt hij verrassend snel. En ja hoor, mama en papa zijn trouw aanwezig gebleven. Na een uurtje bestelt de slimmerik een cola, wat thuis niet mag, en een frangipanneke. De verpleegster smelt voor het blonde mannetje met de engelenogen en brengt hem alles wat hij verlangt. Bijzonder handig zo’n knopje waarmee je op je wenken bediend wordt. Hij lacht alweer. Het jongenskopje zit meteen vol ondeugende plannetjes. Voor het herstel. Straks, thuis.

  ziekenhuis
    Illustratie Marjolein Schurmans
     
Groeispurt    

Op een-twee-drie is hij vier geworden.
Gisteren was hij nog een baby. Vandaag stormt hij met de snelheid van het licht mijn huis binnen.
Groeien is niet zichtbaar met het blote oog. We schrikken enkel van die kabouters die reuzen worden. Snellere springbeentjes, stoere schouders.
Hij telt de uren van de klok. Achterwaarts. Alsof hij beseft dat het allemaal wat snel gaat.
Maar de natuur is gulzig. In vliegensvlugge seconden verkruimelt hij koekjes en slurpt busjes chocomelk.
‘Krijg ik een knuffel?’ vraagt hij met lieve hertenogen.
Ik maak mijn armen lang en wikkel ze om mijn grote, kleine Bambi heen.

  groeispurt
    Illustratie Marjolein Schurmans
     
Emmertjes water halen    

‘Huppelen’, beveelt ze. Houterig beweeg ik achter haar aan, een hinde in mijn fantasie. Ze schatert hartstochtelijk, wacht tot ik bijgebeend ben. ‘Zo moet je dat doen.’ Ze neemt me bij de hand, trekt en sleurt aan me. Nog altijd giechelend. Het zand worstelt met mijn tenen. Ons publiek lacht onder zonnebrillen en strooien hoeden. Ze spettert door plassen met soepele, springerige beentjes, ik hink erachteraan als een overjaars nijlpaard.
‘En nu water halen.’ In het mooiste licht van deze vakantiedag kijkt ze naar me met zeehemelblauwe ogen. Vliegers, splinters zon, meeuwen in de lucht. Het strand is van goud.

 
    Illustratie Marjolein Schurmans
     
De crux van ons samenzijn    

Ik krimp op de maat van haar speelgoedstoeltje en verklein mijn gebaren. Zij doet stemmetjes. Mama en papa om de beurt en in spiegelbeeld. Met haar poppen speelt ze haar kindergeluk hartstochtelijk na. Ze schuift de roze zonnebril hoger op haar wipneusje en tikt met een oudere-meisjes-gebaartje tegen haar lippen. Met giechelende ademstootjes en dramatische pufjes wisselt ze dolle vreugde af met afgrondelijk verdriet. De twee identieke pandaberen knikken dat het oké is.
‘En dan was jij de poes, Mami.’ Ik ben slechts een passant in haar rollenspel, maar miauw toch met overtuiging in de onvatbare tijd van haar spel.

 

.
  Lena
    Illustratie Marjolein Schurmans
     
Avondritueel    

‘Kom eens op mij ruiken.’
Ze is een rozewangig engeltje, pas uit bad, bloemetjespyjamaatje aan, de haartjes wit en wollig als een suikerspin. Ze geurt naar amandelbloesem met een vleugje lavendel. Als een volleerde diva rolt ze met haar blauwe-edelsteen-ogen en toont mij haar kwaaltjes. Het tandpijntje is ingebeeld, want ze wil net als haar broer snel het bezoek van de tandenfee. Haar linkerknie is echt geschaafd. En hoe dat zoal gekomen is, Mami?! Van de stouterd op de speelplaats tot de val op de griezelig keiharde tegels, het rolt er zonder punten of komma’s uit in een spannend verhaaltje-voor-het-slapengaan.

.
 
    Illustratie Marjolein Schurmans
     
Quarantaine    
Onze jonge, blonde god is ziek. ‘Omikromi’, kreunt hij in een videocall. ‘Ik lag zelfs op de grond, zo ziek was ik, maar vandaag ben ik beter.’ Mama glimlacht vermoeid na een koortsige nacht, papa slentert door het beeld met kraaiennesthaar, kleine broer waakt met een peperkoeken hartje en komt knuffelkussen.
De zieke ontdooid langzaam in zijn onderkoeld lijfje, al lekt de ellende nog uit zijn bleke blik. ‘Straks cakejes bakken en knutselen.’ Geuren en kleuren komen terug. Fier toont hij me zijn nieuwste uitvinding, compleet met wetenschappelijke uitleg: blauw gemengd met goud geeft ‘glittergroen’. Een epifanie in deze crisis.
  Quarantaine days
    Illustratie Marjolein Schurmans

#15 Dagen van de week

Ik kijk naar haar slaap, die niet wil komen na een intense schooldag. Ze leunt tegen me aan, zoekt een knus holletje onder mijn arm. Ik leg een dekentje over haar mollige, warme lijfje. Gesmoord en een beetje zeurderig zingt ze: ‘Maandag, dinsdag, woensdag, donderdag, vrijdag, zaterdag, zo..ondag.’
‘Welke dag is het vandaag?
‘Weet ik nie.’
‘Vrijdag, dus is het morgen …?’
‘Weet ik nie.’
‘Zaterdag toch?’
Met een ruk zit ze rechtop. Ze spert haar ogen wijd open. ‘Zaterdag is Mamidag.’
‘Goed zo, meid.’
‘Zaterdag is verhaaltjesdag. Zaterdag is frietjesdag. Zaterdag is snoepdag.’
‘Verwendag. Beloofd, schat. Slaap nu maar.’

#14 Ochtendfeestje

Net voor schooltijd, in het licht dat nog aarzelt voor de ramen, besluiten de broertjes een feestje te bouwen. Een plotse drang om de winterse saaiheid te doorbreken? Brillen, mutsen, sjaals, de hele zwik wordt uit garderobekast gesleurd. Verkleedpartijtje! Ze springen rond op dartele, elastieken beentjes en lachen zich te barsten. In een onbewaakt moment vindt de kleinste een keukenschaar en knipt vlotjes gaten in zijn nieuwe trui. ‘Ni flink’, giechelt hij. Met een verstandhouding van gewapend glas, lacht de oudste ‘coole boy’.
Hun ouders staan erbij als nutteloze, radeloze feestneuzen. Ze glimlachen boos. Voor dit plezier bestaat geen strafmaat.

#13 Middagdutje

Ze ligt naast me. In het grote bed, want alleen is ze bang. Het obligate middagdutje, waar ze eigenlijk geen zin in heeft. Haar vingertjes prutsen aan me. Met wijd open ogen blaast ze pufjes adem in mijn gezicht. Haar beentjes laten het dek golven als de zee.
‘Zal ik een verhaaltje vertellen? Over Repelsteeltje?’
‘Met een prinses?’ In die levensfase zit ze, met veel roze en strikjes en frullen.
‘En een kabouter. Een hele stoute.’ Ik laat mijn stem dalen tot een gefluister. Dicht tegen elkaar, worden we heel klein onder een stolp van suikerglas in het geheimzinnige namiddaglicht.

#12 Emmertjes water halen

‘Huppelen’, beveelt ze. Houterig beweeg ik achter haar aan, een hinde in mijn fantasie. Ze schatert hartstochtelijk, wacht tot ik bijgebeend ben. ‘Zo moet je dat doen.’ Ze neemt me bij de hand, trekt en sleurt aan me. Nog altijd giechelend. Het zand worstelt met mijn tenen. Ons publiek lacht onder zonnebrillen en strooien hoeden. Ze spettert door plassen met soepele, springerige beentjes. Ik hink erachteraan als een overjaars nijlpaard.
‘En nu water halen.’ In het mooiste licht van deze vakantiedag kijkt ze naar me met zeehemelblauwe ogen. Vliegers, splinters zon, meeuwen in de lucht. Het strand is van goud.

#11 Leliewit en rozenrood

Verjaardagsfeestje. Ze is al twee vingers. Haar mini vriendinnetje bracht een serviesje mee. Ze vieren met een theekransje en gaan daarna op wandel door het huis. Ze duwen om beurten de poppenwagen. Hun rokjes wippen frivool op boven het kousenbroekje dat bol staat van hun luier. Zooo warm door die grote mensen. Ze gooien hun truitjes uit en likken aan de aangedampte ramen. Dan worden ze moe en klimmen samen in de schommelstoel. Tweemaal stroblond en blauwogig, met porseleinen huidje en roosjeswangen. Fluistergeheimen in peutertaal. Kusmondjes. Giechelen en wuivende jufferhandjes. Over vijftien jaar vallen er beslist doden voor deze prinsessen.

Pop-up columns in Libelle 2021
 
Libelle1 Libelle2
 

#10 Een flink baasje

Op verende voetjes huppelt hij naar de eerste schooldag. Het gloednieuwe rugzakje steekt propvol slipjes en pampertjes. Papa filmt, mama pinkt een traan weg.
De juf stelt gerust. Hij speelt flink in de bouwhoek. Op de speelplaats gaat hij schuilen bij zijn oudere broer en stoere vrienden. Zo’n grote dag duurt laaaaang.
Een week en veel natte pakketjes later, stelt de juf haar verhaal bij. Het is een temperamentvol kereltje, wel slim, maar héhé ondeugend. Hij deelde al enkele strategische tikken uit aan andere kleuters, maar zelf keert hij ook met een flinke buil terug. Die schoolloopbaan zit wel snor.

#9 Gaten in de lucht

Hij springt zo hoog hij kan en probeert driehonderdzestig graden om zijn as te draaien voor hij de grond raakt. Gelukkig en blij om spieren en kunsten die pas ontdekt zijn. These are the days of miracle and wonder,zingt Paul Simon in mijn oortje. Mijn kleinzoon blaast speekselbellen en trapt keihard op het tweedehandse fietsje dat de littekens van het vorige kind draagt en gilt superluid voor de opstuivende duiven en springt op putdeksels dat het klettert tegen de gevels en schommelt meters te hoog en springt zonder reden gaten in de lucht. The way he looks, oh yeah.

#8 Ziek

Leeuwtje, beer Balou, poppemie, ze krijgen allemaal een mondmasker. Voor de stoute ziekte, Mami en ze draait met haar ogen. Drie is ze en zorgzaam voor wie haar dierbaar is. Ze dekt haar kroost toe met zakdoekjes. Slapen, beveelt ze. Enkel pop sluit de ogen. Jij ook, miauwt ze in mijn oor. Ze dwingt me tegen de grond en wikkelt een sjaal rond mijn hoofd. Het kriebelt en ik probeer niet te hoesten, want ik mag er niet aan denken wat ze met me zal uithalen als ik ziek word. Kijk, ze sleept het koffertje met kabouterdokterspullen al aan. Help!

#7 Sinterklaas

Aan het prikbord hangt een affiche van een speelgoedwinkel, waarop mijn kleinzoon met stickers zijn wensen kleeft. Elke dag groeit de collectie dino’s en ruimtetuigen aan. Of de Sint dat wel kan betalen, vraag ik. Met een bankkaart, knikt hij. Of hij wel braaf is, vraag ik. Hij twijfelt, want hij gelooft dat er in huis spiekpietjes verstopt zitten. Ze hebben de afmetingen van een kabouter en noteren al zijn kattenkwaad in een smartphone-app. Ook die lijst groeit aan.
Gelukkig weet Mami dat er dit jaar geen stoute kinderen zullen zijn en ze bestelt alvast snoepgoed bij de Sint. Online.

#6 SPECIAL - nieuwsanker Martine Tanghe

‘Die m’frau lijkt op mami.’ Mijn driejarige kleinzoon wijst naar Martine Tanghe in het journaal van zeven uur.
‘Bruin haar?’ vraag ik in een halfslachtige wanhoopspoging de tijd terug te draaien.
‘Grij-ijs,’ zingt hij en haalt zijn mollige schoudertjes op. Een hele geruststelling.
‘En welke ogen heeft ze?’ Ook een van zijn fascinaties de laatste weken.
‘Blauw.’ Hij heeft Martine de rug toegedraaid. ‘Ikke lichtblauw en boeboe (zijn babybroertje) donker.’
‘En mami? Ook blauw?’
Hij houdt zijn kopje scheef en kijkt mij aandachtig aan voor deze strikvraag.
‘Speculaas. Mm. Ik lust dat graag.’
‘Ik zie jou ook graag, mijn oogappeltje.’
(december 2019)

#5 Een vrouwtje - Mieke Vandromme/Mortsel

Sinds kort draagt zij meisjesslipjes. Roze. Met bloemetjes. En hemdjes met een vlinderstrikje en spaghettibandjes die van haar rozeronde schoudertjes glijden en die ze met een vrouwelijk gebaartje terug omhoogtrekt. Soms is ze stoer en zet met lila laarzen reuzenstappen door modder en plassen. Daarna trekt ze haar flamingo-veren outfit aan. We drinken zoetroze thee uit minuscule, porseleinen kopjes met ons pinkje in de lucht. De poppemies en ook grote beer doen mee.
‘Wat is jouw lievelingskleur?’ Ze schudt haar haartjes naar achter en kijkt mij met grote, ernstige ogen aan. ‘Joos,’ zegt ze, want de R is nog moeilijk.

Hibernation - Paul Braamberg/Praag

Zweeds kleinkind van acht krijgt op school al Engels. Eindelijk elkaar verstaan! Maar corona zet Zweden-bezoeken in winterstand. Dan maar een brief.  Jip-and-Janneke-language, och wat moeilijk: 

Amanda, before you go to sleep, you brush your teeth. They are white. 
Before a tree goes to sleep, it brushes off its leaves. Yellow, brown, red and gold. 
You lay down in your bed, but a tree sleeps standing – is that not strange? 
You sleep under a blanket. A tree too: under a blanket of snow. Brr! 
You sleep until the morning, but a tree until the spring! 
Strange people, these trees! 
Bye-bye,  

#4 Herfstpret - Mieke Vandromme/Mortsel

Elke dag tovert het park een andere tooi. We peddelen door het paradijs. De zon flikkert door het bladerdak. Meteen staan de kruinen in brand. We verzinnen namen voor al die spetterende kleuren: kikkergroen, vlindergeel, ponybruin, stierenbloedrood. Oranje als…? ‘Lieveheersbeestjes. Kijk mami, vuurwerk!’
Ze gooien met blaadjes. Springen in plassen. Zoeken ijverig naar paddenstoelen en kabouters. Honderden eikels en nootjes om hun mandjes mee te vullen. Kastanjes in prikjasjes. Straks maken we er mannetjes met luciferstokbeentjes mee. De frisse wind bijt in de neusjes en hun wangen kleuren flamingoroze. Tenslotte bij de poort, een ijsje. Het laatste voor de winter.

#3 Emoji's - Mieke Vandromme/Mortsel

‘Welke wil je,’ vraag ik, ‘een smiley?’
‘Saai. Niet stoppen, Mami,’ dringt hij aan en ik toon hoe hij naar beneden kan scrollen. De emojis rollen keihard.
‘De dieren. Allemaal.’ Hij kiest nauwkeurig met een voorzichtig vingertopje, terwijl zijn broertje die eveneens tegen mij aankleeft ‘o-fant,’ loeit en ‘ape’ brult en prompt begint te knorren wanneer een varkenssnuit verschijnt. ‘Miauw,’ een poes rent twintig muisjes achterna. Het gaat ineens lekker hard. Schaterlachen.
‘En nu opsturen.’ Dat had ik niet verwacht. Maar waartoe dient een smartphone anders? Dus krijgt de familie-Whatsapp-groep een zoo over zich heen. Meteen volgen biepjes en hartjes.

#2 Een vrije weekdag - Mieke Vandromme/Mortsel

De herfstzon lonkt. Ik peddel richting park. Aan het stoplicht steekt een klasje kleuters over. Vooraan de juf met een blik van ‘waag het niet aan mijn kudde te raken’. Kindjes, keurig twee aan twee. Een pipilangkousmeisje met een sikhjongetje. Twee Marokkaantjes met geschoren kopjes. Een juffertje dat taterend een rossig knulletje meetrekt. Daarna gniffelende muisjes, sneeuwwitje met reeënogen en bonte kabouters. Achteraan huppelt aan de hand van de meester een blond zonnestraaltje. Mijn dappere kleinzoon. Gele laarsjes, een gele oliejekker, hij wuift naar mij. Dan zijn ze door de poort. Als kleurige confetti dwarrelen ze rond over het grasveld.

#1 Mijn huis - Mieke Vandromme/Mortsel

In mijn huis komen vaak de kleinen. Met of zonder de groten. De groten nemen meer plaats in, maar de kleinen bewegen meer. Ze laten sporen achter van onder tot boven, spelen in de volle kamers, zingen tot aan het dak. Met hun kleine levens breiden ze het huis verder uit. De groten voeren ook hun levens op, maar meer in hun hoofd en met woorden. De kleinen winnen terrein. Ze palmen mijn bezittingen in, bedenken nieuwe functies en laten ze groeien. Op een dag, dat beseffen de groten, zal alles toekomen aan de kleinen. Dan resten herinneringen en stilte.

 

Afscheid - fragment uit roman GINDER - Mieke Vandromme/Mortsel

Ik zal deze kamer missen. Het zusterlijke bed zal ik het meeste van alles missen, zelfs de grauwe lakens. Ik duw mijn neus in het kuiltje van Martha’s hoofdkussen. Mijn jongste zus slaapt op haar rug, waardoor ze snurkt. Ook dat zal ik missen. Op het kussen van Julia zie ik enkele haren. Voor het slapengaan borstelt zij altijd langdurig haar donkerblonde krullen. Ik krijg nu al heimwee. Naar Martha de grappige, die giechelt om het minste. Naar Julia de knappe, die nooit om een vrijer verlegen zit. Ikzelf, Bertha, ben de ernstige. Misschien omdat ik de oudste ben?

 
100WordStories in tijden van Corona

Corona #16 - Paul Braamberg/Praag

Ruige habijtjes
Praag heeft mondkapjesdraagplicht. Best fijn. Alsof je vanover het onderdeurtje van je knusse boerderijtje het landschapje ener Hollandse meester aanschouwt, de bloemetjes en bijtjes.
In het park draagt iedereen ze: gezinnetjes voor neus en mond, maar joggers, rollerskaters, skateboarders, rokers, ijsjeslikkers, bierterrasdrinkers onder hun kin, hoe anders?
Het Tsjechische rouška [rooszjka] is gelijk ‘mondkapje’ een verkleinwoord. Namelijk van roucho, ‘habijt’, klanknabootsing van het Sater-Friese(!) ruug, naar de ruig-geweven kledij van Bonifatius c.s.
Het verkleinwoord kent veel oudere betekenissen dan ‘mondkapje’, neem de ‘lendendoek’ die kruisgenagelde Jezus zo zedig draagt op oudemeestersschilderijen. En in straat-Tsjechisch datgene wat onhygiënisch onbesneden mannen dragen.

Corona #15 - Mieke Vandromme/Mortsel

Coro-na
De witte doeken aan de gevels, ultieme tekens van overgave in deze virusoorlog, zijn smerig geworden. Voor de ramen zitten de beren verveeld en verschenen hun laatste dagen uit. Maar! O zoete zekerheid! Maandag openen de kappers hun deuren voor de lange stoet gemaskerde corona-koppen die met een respectabele tussenruimte door de stille straten trekt. U kent ze: de coupe-flambée, vogelnest, jommekeskop, coupe-rond-‘t-potteke-geknipt, coupe-grisée, kraaienest, coupe-ananas, coupe-sauvage, dreadlocks, kroeskop, chignon, coupe-tegen-de-wind-in, bouffant, hanenkam, suikerspin, skarre, nektapijt, wolvenpels, rattenstaart, wiphaartjes, coupe-den-beer, coupe-antoine, badmuts, pinnekenshaar, nekstaart, piekskeskop, matje, stekelvarken, pijpenkrul, melkboerhondenhaar, coupe-ravage, bob, pony, vetkuif, overkammer, coupe-dans-le-vent, waaihaar, pluizenbol, kippetjeshaar, kortom coupe-kapper-dicht.

Corona #14 - Piet Dewulf/Brugge

De wereld consumptie viel als een baksteen naar beneden. Alle marketingdirecteuren van de grote concerns werden op het hoofdkwartier van de werelconsumptie-organisatie uitgenodigd.
Hun vorige bijeenkomsten hadden Valentijn, secretaressedag, haloween, black fryday en andere nonsens opgeleverd, nu moesten ze een nieuw konijn uit hun hoed toveren.
Na veel brainstromen waren ze het over eens dat “schoonmoederkesdag” de nieuwe hype zou worden.
De ene zagen de verkoop van bloemen, mon cherie en zware parfums al boemen, de andere een gigantische omzet zure azijn, cyaankali en chrysanten.
Mij vangen ze niet. Bij mij is iedere dag “schoonmoederkesdag”.
Dank je wel Luce.

Corona #13 - Piet Dewulf/Brugge

Iets
Soms vraag ik me af waarom ze er staan
Want enige bestaansredenen hebben ze volgens mij niet
Misschien kan iemand me helpen?
Je kent ze misschien wel, of juist niet
Even een kleine omschrijving
Betonnen paaltjes, zo’n 75 cm hoog en behoorlijk robuust
Staan ze daar om op te vallen
Of staan ze daar om op te vallen
Ik deed de proef op de som
En ben er opgevallen
Het is niemand opgevallen 
Maar ik raad het iedereen ten stelligste af 
Sindsdien let ik er iedere keer op
Vreemd toch hoe 
zo een onopvallend iets,
Plots zo kan opvallen.

Corona #12 - Piet Dewulf/Brugge

Vijftien
Voor de verdronken vluchtelingen een exuberant geta,l maar voor de modale Europese sterveling het bewijs van zijn onbelangrijkheid.
Waar een groot aantal aanwezigen synoniem was van een  “goede begrafenis” wordt dit nu gereduceerd tot 15.
Naast de pijn van het afscheid moet de knoop doorgehakt wordenvan wie er dan nog bij mag zijn.
Partner, kinderen en kleinkinderen zijn (meestal) evident, maar dan?
Wat doe je met uitgebreide families?
Vrienden, what’s in a name?
15 wordt, waarschijnlijk, makkelijk bereikt.
En dan?
Rouwkaartjes of niet?
De rouwmaaltijd?
Je ziet, niet eenvoudig, doodgaan in corona-tijden.
Vroeger was alles toch makkelijker!

Corona #11 - Piet Dewulf/Brugge

Brugge centraal,
8 weken was het verdict.
Om anderen tegen ons te beschermen of omgekeerd?
De cel was ruim en voorzien van alle faciliteiten.
Mijn celgenote viel best mee, anders was ik er niet mee getrouwd!
De onzichtbare cipiers waakten via radio en TV.
Iedere dag mochten we al fietsend luchten, maar niet te ver! 
We kregen zelf klusjes toegewezen, na een tijdje lag onze zolder- en garagecel er kraaknet bij. Er was zelfs penitentiair verlof om naar het containerpark te gaan.

Eerlijk gezegd, het celleven bevalt me niet.
Hoe hard moet een echte gevangenis er dan niet op inhakken?

Corona #10 - Piet Dewulf/Brugge

DE ZEKERHEDEN

Vroeger was alles zeker
Honderduizenden keken mee
Nu
Staat hij er
Alleen
Te bidden
De paus

Vroeger was alles zeker
Honderduizenden keken mee
Nu
Staat hij er 
Alleen
Te bluffen
De engelse premier

Vroeger was alles zeker
Honderduizenden keken mee
Nu
Staat hij er 
Alleen 
Voor het doel
De voetballer

Vroeger was alles zeker
Honderduizenden keken mee
Nu
Staat hij er 
Alleen
De quizmaster

Vroeger
Stonden ze er 
Alleen
Voor 
Het medisch personeel
Nu kijken honderduizenden mee

Vroeger
Stond hij er 
Alleen
Voor 
De viroloog
Nu kijken honderduizenden mee

Niks is nu nog zeker
Dat is pas zeker.

Corona #9 - Mieke Vandromme/Mortsel

Lente in mij

In voren plooien akkers naar de zon,
geklommen sta je op een wal van steen
morsig met lach en open handen, een
god die wenkt omdat de lente begon.

Ik zoek je warmte langs trage wegen
struikel door plassen met hemel gevuld
aarzel me naar je en verjaag de schuld,
tot bloesems vallen als milde regen.

Zie ons leven onder een stolp van glas,
verrassend licht, breekbaar in weinig meer
dan verse aarde en geduldig gras.

Wonderlijk hoe de tijd ons adem biedt
en gemis met wolken wordt omhuld, nu
dansen we heerlijk en eten wit brood.

Corona #8 - Mia Vandecasteele/Kortrijk

Sedert kort hebben we een nieuwe machtige koningin. Ze beheerst de wereld en draagt een kroon met ontelbaar veel virusparels. Haar naam is Corona. Ze houdt er strenge wetten op na: afstand houden, geen massa bijeenkomsten, in je kot blijven.
Alleen met mezelf, mijn grootste reisgezel! Zachte muziek, een boeiend boek, handwerk, meditatie, rust, innerlijke vrede... Een natuurwandeling, een stralend lentezonnetje, hemelsblauw, vrolijke vogeldeuntjes, speelse vlinders, veelkleurige bloemen, gastvrije bomen vol lentebloesems.
Alleen doch dankbaar verbonden met het universum. En op de radio het liedje "tes nog ol nie noar de wuppe".
Zou koningin Corona ons toch een levensles meegeven? 

Corona #7 - Piet Dewulf/Brugge

Het zonlicht klaterde door de vensters en brandpuntte zich op het boek dat vastgeroest op de tafel lag.
Covit 19 veroordeelde me tot een oceaan van tijd en zette me aan om vervlogen gebruiken weer op te nemen 
De eerste zinnen spartelden nog tegen maar langzamerhand dreef ik mee met  op de deining van woorden en zinnen.
Een verloren gewaand gevoel keerde terug en het verhaal katapulteerde me in een tijd- en ruimteloos universum.
Ik zeilde door stormen, waadde door kniediep water en rustte uit op parelwitte stranden.
Het boek had me terug in zijn macht! Wat een heerlijk gevoel.

Corona #6 - Paul Braamberg/Maastricht

Rakvičky hamsteren
Mijn lief en ik eten doorgaans tweetalig: fazole en sperziebonen, brambory en aardappelen, spekblokjes alleen spekblokjes want die kent haar landskeukentaal niet. En als toetje jogurt en yoghurt, da’s makkelijk. Maar nu zit zij ‘vast’ bij de kleinkinderen in the Wild West. Kan erger, maar skypen smaakt toch anders.
Vanwege coronacrisis twee maanden geen vluchten, oligopolieden de airlines.
Há, gezaamkrachtig hebben de EU-regeringen ‘terugkeervluchten’ afgedwongen, mooie solidariteit, vanavond weer samen eten!
Há, met feestelijk toetje (in januari ruim ingekocht te Praag): rakvičky se šlehačkou. Deze zeer smakelijke holle schuimbiscuits zijn genoemd naar hun vorm, een doodskistje. Mjam, méér slagroom erop.

Corona #5 - Paul Braamberg/Maastricht

jeblieft, kjewel
als de pest nadert, dan decameronen we ons op een bergtop
als corona, dan sociaal-onthouden we ons thuis
als de pest heerst, dan dragen medici voorzetsnavels met kruidenvulling
als de GGD een mondkapjesvrachtauto uit Frankrijk haalt, wordt de Poolse chauffeur aan (welke?) grens tegengehouden
als China corona-doden meldt, dan kloppen hun statistieken niet
als Italië corona-doden meldt, dan heersen ‘Italiaanse toestanden’
als sociale onthouding, dan gevangenis straffeloos
als sociale onthouding, dan verrekken teruggestuurde oorlogsslachtoffers in Lesboshellen
sociale onthouding faciliteert sociale vergeting
toen Nederland cafés en coffeeshops nog openhield, zaten die zogenaamd vol Belgen, dus:
onze strijd, hun strijd, internationale solidarikwijt.

Corona #4 - Mieke Vandromme/Mortsel

Op de allerlaatste voormiddag dat de winkels open zijn, heb ik een afspraak bij de garage. Ze nemen mijn sleutel aan in een plastiek zakje, zoals een baasje de drol van zijn hond opraapt. ‘Daar is de wachtruimte, mevrouw. Afstand bewaren alstublieft.’ Steeds meer volk schuift aan bij de gratis koffiemachine en hamstert koekjes. ‘Geen samenscholing! Voor uw veiligheid, mag u plaatsnemen in een toonmodel.’ Ik laat mij achter het stuur glijden van een langgerekte, zwartglanzende bolide, genaamd ‘The 8’. Het dak is neergelaten, want een lenteweertje. Ik zet mijn zonnebril op en rijd in gedachten naar zonnige, virusvrije stranden.

Antwoord in 50 woorden:
Ik laat me helemaal gaan. Totaal in gedachten verzonken zie ik me liggen in bikini maatje S in de blakende zon met wuivende palmen. De pandemie is ver weg, geen virusje in de lucht. Getik op het raam, noodgedwongen moet ik mijn verre dromen verlaten : ‘Mevrouw, uw wagen is klaar.’

Corona #3 - Elle Eggels/Eijsden

In sommige culturen dragen vrouwen gezichtsbedekking. Voor ons minder gebruikelijk. Eigenlijk gek, want virussen en bacteriën belagen ons in tram, trein en de super. Vlieg eens naar de US, dat is minimaal zes uur in een afgesloten cabine met minstens driehonderd mensen waarvan er zeker een aantal iets onder de leden hebben. Waarom delen de stewardessen geen mondkapjes uit?
In Mexico is tijdens de jaarlijkse branden de lucht behoorlijk vervuild, ik zag oude vrouwtjes met ademhalingsproblemen - en geen pesos voor mondkapjes – met maandverbandjes. Een beetje te genant voor mannen. Tuurlijk. In Vietnam zag ik dat ze prachtig geborduurde mondkappen op de markt verkopen. Dus? 

Corona #2 - Elle Eggels/Eijsden

Corona. Een totale ramp? Het einde van de mensheid? Wie weet. Toen ik nog jong was, was er ineens geen benzine meer. Auto’s mochten op zondag niet rijden. Heer Den Uil vertelde het op zorgelijke toon. Het sociale leven was gehandicapt. Ik kreeg van mijn Pappie zijn benzinezegels zodat ik toch nog af en toe naar huis kon komen. O ja we moesten ook het huis verduisteren om verwarming te besparen. Ik stapte balorig  nog één keer onder een bloedhete douche om de herinnering aan warm water te bewaren. Het is goed gekomen, ik douche al lang weer warm.

Corona #1 - Mieke Vandromme/Mortsel

Mondmaskers
Vroeger werden deze in tijden van nood geknutseld door de nonnetjes in de ziekenhuizen. Echter, ondertussen zijn hun naaikamers omgevormd tot computerlokalen. Als zelfs dokters tegenwoordig achter de naaimachine kruipen, dan moet het coronabeest echt wel hardnekkig zijn. Bijgevolg is dit een oproep tot creativiteit. Vrouwen én mannen, haal lapjes stof van zolder liefst in vrolijke en kleurrijke motiefjes, download een patroontje en ga aan de slag. Het moeilijkste is niet om ze te maken, maar om ze aan te doen. Die grens moeten we oversteken. De buren zullen je dankbaar zijn. Verspreid de solidariteit en niet het virus!

 
100WordStories

100 WOORDEN GELUK VOOR 2020 - Mieke Vandromme/Mortsel

VREDE LICHT GEZELLIGHEID FEEST LEVEN GENIETEN WENSEN VERZOENING AANDACHT OPLOSSINGEN EMPATHIE STABILITEIT INSPIRATIE LIEFDE VERWONDERING INTERESSE ZALIGHEID LEKKER LIEF AARDIG GESCHENK TEVREDENHEID STRALEN ZON MUZIEK SUCCES CULTUUR VUURWERK VERTROUWEN VRIENDSCHAP LACHEN STILTE ZINGEN POSITIVITEIT FAMILIE TOP KUNST JONG HEMEL RUIMTE VAKANTIE OPTIMISME OVERGAVE WIT LUCHT GENEGENHEID PERFECTIE HEILIG HERINNERING WARMTE AKKOORDEN AFFECTIE WINDSTILTE GEVOEL GEMATIGD MILD PASSIE WELDADIG BEHAAGLIJK STEMMIG SFEER KLIMAATNEUTRAAL IDEAAL ONFEILBAAR VOLMAAKT KWALITEIT IDEALEN PARTY BEZIGHEID EVENWICHT ZORGZAAMHEID BEZORGDHEID MEDELEVEN NIEUW ATTENTIES BESTENDIGHEID WENSDROOM GENEZING MIRAKEL CREATIVITEIT BEKOMMERING ZACHTHEID GAAF INTACT ZOET RIJKDOM ONDERWIJS VOORSPOED DROMEN VROLIJKHEID HUMOR RESPECT ENGAGEMENT MILDHEID ONTSPANNING DURF AVONTUUR ZONNESCHIJN ENERGIE GEZONDHEID

100% Sinterklaas - Mieke Vandromme/Mortsel

Mijn kleinzoon gelooft dat er in huis spiekpietjes verstopt zitten. Ze hebben de afmeting van een kabouter en noteren in mini-boekjes. Gelukkig zijn er dit jaar geen stoute kinderen. Hij verwacht dan ook cadeautjes voor
het volle budget

Ook deze cultuursector wordt geviseerd. Als statement slechts 40% van de 100WordStory

Oogdruppels - F.A.Brocatus/Alphen-Chaam

De oogdruppels die ik nu een jaar gebruik zijn niet meer leverbaar.  Voorlopig niet. Op de vraag aan de apotheekmedewerker hoe lang “voorlopig” is, bleef hij het antwoord schuldig. Hij mompelde iets van “leverancier in het buitenland”. Het lag op het puntje van mijn tong om te vragen hoe ver “buitenland” was, maar dat slikte ik in. Ik wilde wel weten wat het verschil was tussen  “nieuwe” en  “oude” oogdruppels.Hij zei dat de “oude” druppels “geen converseermiddelen bevatten”. “Wat?” vroeg ik. Nadrukkelijk herhaalde hij “ze bevatten geen converseermiddelen”. Met “ik weet genoeg, dank u wel”, verbrak ik onze conversatie.

Nieuwe tijden - Mieke Vandromme/Mortsel

‘Oud ijzer, koper, lood en zink. Lege batterijen, grmffkrrr… auto’s.’ Altijd is er een stuk dat ik niet versta. Geen nood, de zeurderige stem begint onmiddellijk opnieuw. Telkens wanneer die trage vrachtwagen passeert, wordt ik gekatapulteerd naar mijn jeugd. De slunsenmarchand/scharensliep trok minstens een keer per maand door onze wijk. Ik was bang voor de man en panisch voor zijn grofgebekte Duitse scheper. Tegenwoordig dropt iedereen oude kleren in containers, maar blijkbaar valt er uit oud ijzer nog winst te slaan. De ophaler/ondernemer is mee met zijn tijd: hij heeft vandaag onder zijn rijmpje een streepje muziek gezet.

Prinses van de weg - Mieke Vandromme/Mortsel

Toen mijn kinderen klein waren, maakten ze er in de auto een sport van gekke bekken te trekken naar de voorbijgangers. Soms zetten ze hoeden op of gekleurde zonnebrillen. Ze schaterden wanneer automobilisten of fietsers van verbijstering een ruk gaven aan hun stuur.
Gisteren zag ik bij een verkeerslicht in de wagen naast mij een meisje van een jaar of vijf. Ze droeg een prinsessenkroon en een roze tule jurk. Ik bleef wuiven tot ik haar aandacht ving. Ze straalde. Toen haar vader er met een rotvaart vandoor ging, stak ze haar tongetje naar mij uit.

Opapa - Goedele Billen/Hasselt

Ik ontmoet hem in de speeltuin met een peuter. Een opa om in te bijten, hij gaat zo lief met zijn kleinzoon om. Die zie ik wel zitten. Even stretchen tegen de dichtstbijzijnde boom. Paardenstaart bevallig naar achteren zwieren. Hijgend. Ik heb er net 10 kilometer op zitten. Oma is een beest.
De peuter gaat op zijn snoet, zet het op een brullen en roept: ‘Papaaaa!’
O. Papa.
O-papa rent naar het jongetje toe. ‘Kom mee, lieverd.’ Naast hem op de bank een jongedame. Haar bekijk ik nu nauwkeuriger.
Ik sjor mijn joggingbroek wat hoger en ik ren verder.

Opgroeiteleurstellingen - Paul Braamberg/Praag

Kleine kleinzoon verkent de wereld der grootten bij voorkeur ruggeliggend.
Grote kleinzoon buigt zijn grote hoofd over hem.
Kleine weet hoe onverstaanbaar de grootten met elkaar communiceren dus zegt hij vriendelijk tegen grote: ‘Bhuhhuh-mmmch.’ Met dezelfde goede luim wil hij het grote hoofd omarmen en ombenen. Echter, grootten kleden zichzelf – en hém – buitengewoon onvoetig: je ingezwachtelde onderdanen kun je helemaal niet gebruiken waarvoor ze geschapen zijn… de prijs van het opgroeien!
Dan maar alleen met je handen wat kroelen in de kriebelhaardos. En hé, een kraakbenig flapje. Kun je dat eten?
‘Au!’ klinkt bruut van opzij.
Hemeltje, grootten ontberen tafelmanieren!

De truken van de foor - Mieke Vandromme/Mortsel

‘Eendjes vissen! Kom, Mami.’ De tongetjes van mijn kleinzonen krullen tot aan hun neusjes van inspanning. Ze belanden net niet zelf in het water en winnen elk een prul, die na een kwartier stuk is. De kindermolen dan maar. Vier kaartjes. Eerst elk apart en dan samen in een sportkar. De gele rijdt het snelst. Onder het aanzwellende ritme van de Bolero van Ravel vangt S. de flosj. Hij mag een rondje gratis. M. staat er beteuterd bij, dus betaal ik nog een ticketje. Dure grap! Ze stijgen op met hun vliegtuigje, gelukkig als kermisvogels.

Appelblauwzeegroen - Mieke Vandromme/Mortsel

‘Die m’frau lijkt op mami.’ Mijn driejarige kleinzoon wijst naar Martine Tanghe in het journaal van zeven uur.
‘Bruin haar?’ vraag ik in een halfslachtige wanhoopspoging de tijd terug te draaien.
‘Grij-ijs,’ zingt hij en haalt zijn mollige schoudertjes op. Een hele geruststelling.
‘En welke ogen heeft ze?’ Ook een van zijn fascinaties de laatste weken.
‘Blauw.’ Hij heeft Martine de rug toegedraaid. ‘Ikke lichtblauw en booboo (zijn babybroertje) donker.’
‘En mami? Ook blauw?’
Hij houdt zijn kopje scheef en kijkt mij aandachtig aan voor deze strikvraag.
‘Speculaas. Ik lust dat graag.’
‘Ik zie jou ook graag, mijn oogappeltje.’

Zestigjarig jeugdsentiment - Paul van den Berg/Rotterdam

Hé zus-van-Jos, je naam ben ik vergeten maar nooit je blondkrullen, je albasthuid, je bloswangen. Ik was zestien en jij vijftien. Tenger, timide, je was niet mijn ideale, eerlijk gezegd, te kwetsbaar om te kussen. Alcoholbestoerd zocht ik verder, soms met spijt, met steeds meer spijt.
Nu ben je vast getrouwd, ik ook, met onze ideale. Maar zou je me nog herkennen, en ik jou? Zou je nog weten hoe lief je hebt gekeken? Zouden we voor even terug ongerimpeld kunnen zijn?
Nee, dat kan niet. Dus laten we tegenkomen noch herkennen, opdat we eerlijk blijven dromen, dromen, wie weet?

iKnow - uDon't - Leen Vandaele/Brugge

Een carjacking meemaken is weer eens iets anders. Ik ben nogal geschrokken. Blijkbaar is de dader zich niet bewust dat sommige auto's bepaalde ingebouwde veiligheden hebben, alsjanse. En blijkbaar krijs ik de buurt bijeen en verdedig ik mijn bezit.
Ik kom er met de schrik van af en hij is gaan lopen zonder buit en zonder auto. Hij moet zich nu wel een loser voelen. Gefeliciteerd! Hij dacht zelfs dat hij een bepaald uniform droeg, want die kledij kun je normaal niet zomaar kopen. Misschien vindt de politie je nog wel. In elk geval: I'm watching you !

Uit de ark - Mieke Vandromme/Mortsel

Het dakvenster slaat met een klap achter me dicht. Ik wip voorwaarts. Geschrokken. De kilte kruipt onder mijn huid. Een witte zon. Ze geeft niet de minste warmte. Ik kijk links, rechts, links, huiver. De lucht is transparant blauw en ruikt naar nog meer regen. De wind zit noordwest. Geen tijd te verliezen. Toch? Nu of nooit. Ik vlieg de rivier over. Mijn vleugels plooien steeds soepeler. Op één dag reizen wacht mijn lief. In de kruin van een hoge boom. In dat andere, vreemde land. Ze zingt me naar zich toe: ‘Kohom, kom, kom, kom, kom.’

Maartse schrijfbui - Paul Braamberg/Watou

Er waren eens veel lege regels in mijn Atoma-schrift. En dat zijn ze al de hele dag. Ten einde rook ik raad, maar alleen buiten! Schemering.
Vinken-vivace’s bovenop de houtschuur en meesjes souffleren kool- en pimpelzinnetjes. Van een hoogstamtakkenbos klapklapklapperdeklapt een duif naar een volgende. De haan kraait dat de zon ondergaat. Ja, dat zien we zelf ook wel, krassen wat kraaien en mijn pen, bijna onleesbaar.
Binnen gaan de lichten aan en het sigaarstompje brandt tegen mijn vingers. Ergens slaat een kerkklok, die van Watou. Stilte na de gisterse storm en koud bleekt de maan, nog lang en geduldig.

Lente in de moeren - Mieke Vandromme/Mortsel

Veldwerk voor een kortverhaal leidt mij naar de grensstreek tussen Vlaanderen en Frankrijk. Het vlakke land waar de natuur getemd, maar nog onbezoedeld haar gang gaat.
Langs de beken staat het riet ongebroken rechtop, gekroond met pluimen die zachtjes wuiven. In de botte wilgen kraken de knoppen, barsten open en lossen een vreugdeschot. Een fijnmazig, lichtgroen vlies camoufleert de akkers. Daarin spiegels brak water als vergeten oorlogsdecoraties. Een zuidwester verjoeg de wolken, tot ver voorbij de einder, overzee. De hemel is onnatuurlijk hoog en van een transparant blauw als nergens. Daarin een jonge leeuwerik. Onzichtbaar. Vrij.

De enige landstaal ter wereld - Paul Braamberg/Praag

In Oostenrijk en delen van Zwitserland en België spreekt men iets Duits-achtigs. Op Australië en Ascension, op Caledonië, het Ierse Eiland en Man yellen die bengels Engels, zo ook in de Verdeelde Staten en Canada, waar men tevens Frans spreekt. Net als in Zuid-België, al ontkennen sommige Fransen dat. Ondertussen is Engels noch Frans doch Spaans dé voertaal van Amerika – o sorry: in Brazilië gaat de Porto-geest uit de garaffa.
Latijns spreekt men dus niet in Latijns-Amerika. Idem in Vlaanderen: niet Vlaanders maar Neders.
Alleen rond de Eyjafjallajökull bezigt men geen IJs – wat soms tot Vesuviaanse uitbarstingen leidt – maar IJslands.

Zak - Goedele Billen/Hasselt

Hij verzamelt resthaar. Rechts op zijn schedel. Dat wat ooit verdween, groeit uit zijn neusgaten. ‘Mij zitten ze niet in mijn zakken,’ grijnst hij naar een punt tussen mijn borsten. ‘Daten, iets drinken? Zeker. Maar in mijn portemonnee komen ze niet!’ Hij steekt de handen in zijn zakken, wipt van zijn tenen op zijn hielen en terug. Prijsbeest.
‘In uw broek wil ik niet zitten.’ Ik huiver. ‘Hou die duit lekker in uw zakje. Twee zeventig voor koffie?’ Ik leg zes euro. ‘Drink er één van mij.’
De man kijkt alsof hij in ’t zak gezet is.
Te kakken.

WORKSHOP Freinetschool De kRing – Knopen wekken de fantasie op en maken herinneringen los.

De sprekende knoop – Damla 10 jaar/Berchem

Ik kijk in de brievenbus. Post? Ik maak de envelop open. Het is een knoop, wit met rozen en bladeren. Het voelt als stof. Mama vraagt of ze hem moet naaien aan mijn trui.
Een stem schreeuwt: ”Naai mij niet vast. Ik weiger om vastgenaaid te worden.”
Mama en ik worden bang. Papa komt binnen.
Mama zegt: ”Die knoop spreekt.” Papa gooit de knoop in de gootsteen.
De knoop gaat een lange reis tegemoet. Langs pijpen, riolen, …      
Niemand weet waar de knoop is. Hij verschijnt en verdwijnt. En nu leeft hij ergens. Maar niemand weet waar.

De Afrikaanse knoop - Mees 10 jaar/Berchem

De knoop is rond, heeft een patroon als een bloem, is lichtbruin en heeft twee gaten. Ze was vroeger van een heel donkere bontjas.
Die bontjas had vier zakken en had een heel mooie kap en was afkomstig uit Centraal-Afrikaanse Republiek. De donkere bruine bijzondere bontjas was met de hand gemaakt. De bontjas werd getransporteerd op water in een prauw over de Venta, een rivier die eindigt in de Middellandse zee. Maar wanneer de boot aanmeerde sprong de knoop eraf. De eigenaar was boos, gooide de bontjas uit zijn raam. Kort daarna vond ik die raadselachtige knoop.

De cactus en de knoop – Finn 10 jaar/Berchem

De cactus zat altijd eenzaam buiten. Totdat er een gouden knoop kwam met gaten.
De knoop vroeg: “Mag ik mij aan jou vastmaken?”
“Ja tuurlijk,” zei de cactus, “heel graag zelfs.”
Dus de knoop begon maar met vastbinden.
“Au,” zei de knoop, “jij doet mij pijn.”
“Sorry ik heb stekels.”
“Ja maar dat doet pijn als ik aan jou vast zit.”
“Ik zal mijn stekels intrekken.”
“Oké,” zei de knoop, “mag ik verder gaan?”
“Ja.”
“Het is wel moeilijk om door jou te stekken.”
“Klaar, jeh.”
Nu zijn ze blij dat ze aan elkaar hangen.

Pimp up voor Ephrem - Mieke Vandromme/Mortsel

De pet was gemaakt van dik ribfluweel, ooit lichtbruin. De randen waren vettig en de klep stond verbogen in een scheve hoek. Normaal zat op dit model bovenaan een knoop, maar die was verdwenen. Uit het gaatje hing een rafelige draad. Hij had ze diep over zijn voorhoofd getrokken. Daardoor kon ik zijn leeftijd moeilijk inschatten. Toch ik zag de sporen van zijn verre reis.
In mijn blikken knopendoos zocht ik een donkerbruine, lederen knoop met een koperen lusje en naaide hem stevig vast. Ook al was ze smoezelig, de pet kreeg er een nieuw cachet door.

Slipjes voor Tanzania - Mieke Vandromme/Mortsel

Deze morgen vertrok K. vanuit Schiphol met veertien stuks bagage. Bestemming Tanzania. Haar tweejaarlijkse bezoek aan het dorp waar ze een schooltje steunt. De kinderen krijgen er elke dag een warme maaltijd en de nodige medicatie. In het kader van een onderzoeksprogramma, worden ze gemeten en gewogen. Alles met de steun van Vlaamse gezinnen en bedrijven.
‘Geen cadeautjes,’ vertrouwde ze me toe. ‘Wel tien kilo rijst voor mijn adoptiekinderen. En toastbrood. Ze zijn er verzot op, zoals wij op pateekes. En speciaal voor de meisjes: ondergoed van de Zeeman. Zonder verpakking. Dit is ginder weinig waard op de zwarte markt.’

Linksrechts ondersteboven - Peter Van Bostraeten/Lier 

‘Links is rechts en boven is onder,’ zei de kleine kapitein.
‘Je bedoelt ondersteboven,’ zei de stuurman.
‘Alles is één,’ zei de kleine kapitein. ‘Een atoom, een zandkorrel, een planeet, het heelal. Wist je dat het universum als een onooglijk wit puntje is begonnen?’
‘Een zwart puntje,’ zei de stuurman.
‘Een wit puntje,’ zei de kleine kapitein.
De stuurman haalde zijn schouders op.
‘Kan je even opzij gaan? Je staat in mijn zicht. We gaan dadelijk door die rots heen.’
‘Kunnen we dat dan?
‘We kunnen alles wat we willen,’ zei de kleine kapitein.
Hij rechtte zijn rug.

Christmas Special - Mieke Vandromme/Mortsel

Denk iets goeds, krijg iets lekkers
Verzin iets geks, krijg iets zotters
Droom iets aardigs, krijg iets liefs
Wens kleine dingen, krijg GROTE geschenken
Bedenk een letter, krijg 100 woorden
Denk tevredenheid, krijg stralend geluk
Verzin enkele tonen, krijg muziek
Wens de maan, krijg elke dag ZON
Werk aan fitheid, krijg een goede gezondheid
Vind iets nieuws , krijg TONNEN succes
Zoek een kaarsje, krijg spetterend vuurwerk
Droom over vertrouwen, krijg vriendschap
Wens een lach, krijg gezelligheid
Denk stilte, krijg VREDE
Geniet van Kerstmis, krijg NieuwJaar
Wens om het even wat, krijg
hoe dan ook veel positiefs in 2019!

Nieuwjaarsbrief - Pierre en Marleen Diriken-Logie/Guihoven

Ik wens je een “vredesmuur” van kleurrijke bloemen met lachende mensen van alle talen en rassen en bemoedigende taferelen van verdraagzaamheid.
En midden in de muur staat er een bodemloze toren waarin haat, hebzucht, egoïsme, dictaturen en wapens voor altijd door gloeiend magma verteerd en vernietigd worden.
En als dit echt “te veel” gewenst is, zoek dan een plekje in of onder deze moedige boom om te overleven tot het huidig sociaal klimaat van verzuring, verwoestijning en populisme voorbij is en menselijkheid op onze planeet weer zegeviert.
Dat alle mensen van goede wille deze ommekeer in 2019 mogen inluiden.

Mens - Goedele Billen/Hasselt

50, Hasselt dankt u. Ik ben weer fier op mezelf. In de Colruyt zet iedereen zijn winkelkar zonder muntslot gewoon terug. Is de mens dan toch van nature goed? Stiekem geloof ik dat. Ik test het uit. Neem berekende risico’s. Ik ga joggen en laat de achterdeur open. Ik zet mijn winkelwagen, mét handtas, bij de groenten en loop terug naar het fruit –  lage hakken , spurten mogelijk  –   Ik wil niet angstig zijn. Ik bereken wél mijn maximaal verlies. Alleen misbare dingen in die tas. Een tijdlang had ik een nepportefeuille. Eergisteren gepikt. Er stak een notaatje in. Mis poes!

Womed Award - Marjola Maes/Ieper

DeVrouwelijke ondernemer van het jaar" is bekend, ik kreeg bloemen op dat podium, helaas niet de titel WOMen in Enterprise and Development. Maar waarom zoekt een organisatie naar een dame met visie, innovatie- en daadkracht? Om net die vrouw uit haar kot te krijgen. Opdat ze een voorbeeld zou kunnen zijn. En kan inspireren. Benieuwd wie deze keer, mét lef, zich kandidaat stelde met alweer een boeiend onderneemster verhaal. De Dromen voorbij en Durven en Doen en Doorzetten. Ik zie uit naar de passie wanneer ze vertelt over dat kantelpunt. Nog even wachten.... tot januari 2019.

Noorderzon 4 - Chicken Teriyaki with Rice - Paul Braamberg/Gisuris-hut

‘Welkom in de Gisuris-hut,’ zegt de Sámi huttenwaard. ‘Kleren kun je drogen in de torkrum en morgenochtend bak ik brood.’
In je huttenkleren lig je onderin een stapelbed, je pijnlijke rug rechtend. Buiten ruist regen, de kachel zoemt in dit slaapkamertje. Op de gang schuifelen slippers. Pannetjesgekletter en vrolijk gepraat klinkt vanuit de keuken. Achter het houten wandje naast je draait iemand zich om en buiten ruist nog steeds regen.
Met een vriesdroogmaaltijdpouch slof je richting keuken en zet een waterketel op. Iemand is een blauwe sok kwijt. Morgen lopen we verder maar de regen klettert, overmorgen is ook goed.

Alle dertien Noorderzon-stukjes zijn te lezen op: http://paulbraamberg.eu/blog/page/1

Couleur locale - Mieke Vandromme/Mortsel

Markt in Berchem. Ik volg de Turkse vrouwen. Zij weten de beste kwaliteit te vinden voor een schappelijke prijs. Een punt smeuïge schapenkaas en een kit schuimende melk bij de zuivelkar. Levende verse kabeljauwmoten bij Zoé van ‘t zeetje. Een karrenwiel Marokkaans brood. Vijf granaatappels, twee kilo opgeblonken tomaten, een plateau vijgen, frisse venkel en een bosje basilicum bij dikke Sooi en zonen. Een handschoen zonder vingers drukt de centen in mijn handpalm. ‘En een tak munt, gratis voor de juffrouw.’ Een knipoog. Ik huppel als een schoolmeisje naar het bloemenkraam en doe mezelf een pak rozen cadeau.

Een vrije weekdag - Mieke Vandromme/Mortsel

De herfstzon lonkt. Ik peddel richting park. Aan het stoplicht steekt een klasje kleuters over. Vooraan de juf met een blik van ‘waag het niet aan mijn kudde te raken’. Kindjes, keurig twee aan twee. Een pipilangkousmeisje met een sikhjongetje. Twee Marokkaantjes met geschoren kopjes. Een juffertje dat taterend een rossig knulletje meetrekt. Daarna gniffelende muisjes, sneeuwwitje met reeënogen en bonte kabouters. Achteraan huppelt aan de hand van de meester een blond zonnestraaltje. Gele laarsjes, een gele oliejekker, hij wuift naar mij. Dan zijn ze door de poort. Als kleurige confetti dwarrelen ze rond over het grasveld.

Beste Adriaen - Mieke Vandromme/Mortsel

Gemakshalve laat ik elk protocol achterwege. Je had zelf ook lak aan de protserigheid van de bourgeoisie. Visionair als je was, zou je vandaag beslist rokende installaties maken of kakmachines en getatoeëerde varkens. Het gepeupel, met zijn barbarie en groteske tronies was jouw biotoop. Al dat zuipen, paffen, vreten, grijnzen, kakken, vrijen en vechten, heb je met bijtend realistisch gevat in tableaux vivants. Ze getuigen van jouw inzicht in psychologie en emoties. Zelfs de grote Rubens en verlichte Rembrandt bezaten Brouwerkens. Je inspireerde hen.
Oudenaarde gloeit trots onder de nazomerzon in geel, oker en bruin. Jouw meesterlijk palet.

-Tentoonstelling Adriaen Brouwer, Meester van emoties, MOU Oudenaarde

Tülin - Paul Braamberg/DeNieuweVrede -Berchem

2016, de SchrijversAcademie beginnen we met een lach. Meteen een lieve pepernotamail van Verantwoordelijke administratie vzw Tülin. Zaâmplusminlachend betalen we. Grimlachend presenteren we onze schrijfplannen, september, en zij zit daar, aan de NieuweVredestoog.
Na een jaar weet je beter, beter te schrijven, manisch scrip je je vakantie. En weer die lieve mail van Tülin. Hologig presenteer je je schrijfvoortgang, september 2017, en zij zit daar, aan de NieuweVredestoog.
Weer is het september. De jury heeft geveld: jij nog een halfjaar, jij nog een heeljaar. Pedanties sneuvelen, sterren rijzen. Lachend zit Tülin, er kan weinig misgaan, haar glimlach, aan de NieuweVredestoog.

#Thefutureisfemale - Mieke Vandromme/Mortsel

Tweeënhalf zijn ze en zich gehaaid bewust van de aandacht. De mama’s verpinken een traan achter hun camera, want hun ukjes worden groot. De papa’s toasten met een pint. Oma Berchem, oma Wilrijk, oma Morstel en de bijhorende opa’s klappen harder dan ze ooit voor hun kinderen deden. Hun eerste kleuterschoolfeest en dertig graden bovendien. De zeemeerminnen in minuscule badpakjes zwemmen rondjes achtervolgd door de mannetjeshaaien. De dreigende tonen van Jaws. Een vrouwtje met een kort kopje en enkel een slipje stopt abrupt en gaat de tegenovergestelde richting uit. Ze pakt een haai bij de vinnen. Het publiek wordt wild.

De kleine kapitein - Peter Van Bostraeten/Lier 

‘Recht zo hij gaat,’ zei de kleine kapitein.  Hij stond nooit zelf aan het stuur, zoals muzikanten ook nooit zelf dansen. ‘Achter die kleine rots mag je duiken.’
‘Kunnen we dat dan?’ vroeg de stuurman.
‘We kunnen alles wat we willen,' zei de kleine kapitein
De zeventien paraplu’s op het schip klapten synchroon toe.
‘Opgelet voor zeepaardjes,’ zei de kleine kapitein. ‘We willen niemand verwonden.’
‘Waarom duiken?’ vroeg de stuurman.
‘Het is noodzakelijk.’
‘Maar waarom?’ vroeg de stuurman weer.
‘Boven of beneden, niemand weet waar onze bestemming ligt,' zei de kleine kapitein.
Hij zette zijn pet recht.

The Reynolds solution - Goedele Billen/Hasselt 

Ik ben een nette huisvrouw. Eerlijk gezegd: ik ben de beste huisvrouw die een echtgenoot zich dromen kan. Ik doe mijn uiterste best opdat mijn man trots op me kan zijn.
Ik hou van orde. Daarom gebruik ik Reynolds. Reynolds is perfect. In mijn keukenkast staan cornflakes. In grote verpakkingen. Acht op een rij, dat is een mooi getal. Naast de cornflakes – op datum, in eenzelfde richting –  ontstaat zo een open ruimte. Slordig, als u het mij vraagt. Maar vijf Reynoldsdozen -250 x 30- kunnen net in dat hoekje.
Daarom moet het Reynolds zijn, ze passen. Die van Aldi niet.

De parkietenpiet - Mieke Vandromme/Mortsel

Zaterdagochtend. De straat was verlaten. Richard stond handenwringend voor het raam. De verkoop was gepland om tien uur. Na zijn aankondiging in De parkietenpiet, was het weken stil geweest. Geen interesse. Tot de vorige vrijdag. Een mail uit Japan. Mr. Kimoto was geïnteresseerd in zijn Roodruggen. ‘I have business. We make nice deal.’ Gegarandeerd een rijke zakenman. Geen particulier met een banale collectie. Het kon Richard een fortuin opleveren. Eindelijk zou hij zijn droom kunnen realiseren: de aankoop van een unieke Australische Pennant Rosella.
Kwart over tien. Een witte bestelwagen met op de zijkant: Kimoto - Japans restaurant. Oosterse delicatessen.

Urvival of the ittest - Paul Braamberg/Praag

De boekbladzijden van de wetenschappelijke Galapagos-bibliotheek waren handig om nestmateriaal van te scheuren, verder was schraalmuis keukenmeester: een achtergelaten klokhuis of broodkorst – tot een excentrieke bibliotheekbezoeker zijn doggy-bag met full-English-breakfast vergat. Feest! Malthusiaanse bevolkingsexplosie!
De meesten bleken gewoon, sommigen albino of zwartbruingevlekt. En Arwin.
Uitgehongerde Arwin ontdekte de eerste letters der woorden: nét wat vettere sepia-inkt, z’n darmen nét genoeg enzymen om ze te verteren. Arwin was de eerste eerste-lettermuis. Maar wel een eschaafde: lleen oorden van vijf of meer etters. Oddervet tierf hij, olianten Ncyclopaedia Ritannica edolven hem. Van chrik egon zijn iancé te erpen…

Vier magische woorden - Mia Vandecasteele/Kortrijk

Wat hou ik van deze vier magische woorden : danken, mogen, genieten, gratis!
"Dank" voor het wonder van het leven, de vruchten uit moeder natuur, weldaad van water, lieve vrienden, een zacht bed vol zoete dromen! 
We "mogen" liefhebben, zingen, dansen, feesten, een helpende hand reiken aan mensen in nood...
Zalig is het om te "genieten" van de warme zonnestralen, de bloemenpracht, het vogelgezang, het wiegen van de golven , een kabbelende beek, de betoverde kleuren van de regenboog en zonsondergang, hemelse muziek, een kinderlach, een meeslepend spannend boek....bovendien helemaal "gratis"!
Dank omdat we van zoveel moois gratis mogen genieten!

Mijn vlakke land - Mieke Vandromme/Mortsel

Zie ze lopen, mijnheer, over mijn land. Mijn vlakke land. Verjaagd als honden, de adem gestolen, verkleumd tot op het bot. Hun lijven gebogen tegen de westenwind, onder de wolken waar wij allen dwergen zijn. Ze waaien over van zuid naar noord, vluchtend van noodlot naar belofte. Zwarte ogen, gebroken stemmen, tot nederigheid gedwongen en vooral bang. Iets te eten, wat water misschien voor mijn kind? Transport, alstublieft!
De regen daalt neer op straten en pleinen. De noordenwind slaat met venijn in dagen van domme regelmaat. Nu weent mijn land, mijnheer, mijn vlakke land. Het zijn mensen, vergeet dat nooit.

Bange brave burgers - Lieve Streulens/Beveren-Waas

Muradh wordt ondervraagd. Hij weet niet waarover, maar hij schrikt. De agent weet alles. Wanneer hij waar geweest is en met wie, wat hij in zijn e-mails en chatberichten geschreven heeft, wat hij op Facebook gepost heeft. Hij weet wat hij zal doen. Vanaf nu blijft hij gewoon binnen.
Eric kijkt uit het raam. Er hangen weer jongeren op straat. De politie doet er niets aan. Nochtans betaalt Eric netjes zijn belastingen. Zet de vuilzak nooit te vroeg buiten. Heeft nog nooit een boete gehad.
Hij weet wat hij zal doen. Vanaf nu blijft hij gewoon binnen.

Low profile - Jan Vandromme/Boekhout

Jonge Herman besloot een onopvallend leven te leiden.
Hij keek naar de programma’s met de hoogste kijkcijfers en deed de solden tijdens de solden. Herman werd verliefd toen de meesten verliefd werden, op een meisje waarmee hij niet opviel. Mia vond hem onopvallend. Hij voelde zich niet ongelukkig.
Ze hadden seks volgens de gemiddelden. Mia werd zwanger net als haar vriendinnen. De babies kregen een opvoeding volgens de media. Herman kreeg last van een burnout toen burnout gemeengoed was.
Op een dag valt een bom op hun huis. Vrouw en kinderen ernstig verminkt. Hij doodt ze.
Het maakte Herman wild.

Dood voor drie - Paul Braamberg/Praag

Auteurs stabatpateren over schaduwkinderen en tonio’s, exhibitioneren hun hafmo-leed. Dood is des levens enige zekerheid, is voorspelbare bestseller. Dood is leegte voor de een, inspiratie voor de ander, necro-emo voor de derde, so what?
Is een lege stoel, een schaakbord met alleen zwart, mat in 0 zetten. Is warme woorden voor nabestaanden die zomaar uit je pen vloeien. De dood knipt en schept banden, breekt en brengt geluk. Maar doodse leegte is niks, leegte bestaat niet.
In gedachten schaak en praat ik nog vrolijker met Daan, Zuzana, meneer Weehuizen, oma, pa dan in vroegere gedachten. Dood bestaat niet. Vergetelheid daarentegen

Joppe - Peter Van Bostraeten/Lier 

Joppe ligt op zijn rug. Zo is hij lang geleden ook in slaap gevallen. Een sjaal hield al die tijd zijn benen op hun plaats. Hij kent de tijd. Mama zal hem dadelijk bevrijden. Mama zal hem op zijn zij draaien. Ze zal hem verschonen. Hij voelt dat het nodig is. Gestommel in de badkamer. Papa plast als een nijlpaard. Elke ochtend. Joppe ligt en wacht. Hij kent de tijd. De deur gaat open. ‘Gelukkige verjaardag, mijn lieve jongen. Zeventien jaar. Wat ben je al groot.’ Mama trekt de sjaal los. Joppe ligt op zijn zij. Joppe is blij.

Eenlingen - Mieke Vandromme/Mortsel

Tijdens de winter zie je ze liggen op muurtjes, vensterbanken en voor de vitrines van winkels. Eenlingen achtergelaten op een goed zichtbare plaats, want net te duur om weg te gooien of misschien gewoonweg omdat het vriest. Een paar zou de vinder beslist voor zichzelf houden of bij een foute maat er iemand anders een plezier mee doen. Wat heb je immers aan enkel een rechter- of linkerhandschoen?
In de lente verdwijnen ze weer. Wellicht belanden ze in vuilnisbakken. Of misschien komen ze terecht in sorteercentra voor oude kledij, waar ze door geduldige puzzelaars opnieuw verenigd worden voor tweedehandse eigenaars.

Eigenheimers - Paul Braamberg/Praag

Ella en Louis: You like potato and I like potahto
En wij? Jij eet frieten, ik patat
Onovertaalbaar groot smaakverschil!
Jij drinkt pintjes, ik drink pilsjes
Jij naar de madammenkoer, ik naar de herenplee
Jij de Rode Duivels en wij Oranje
Jullie naar het WK, wij naar de verdoemenis
Maar wij kunnen schaatsen, jullie alleen Swings
Jullie taaltje swingt, wij de tale Kanaäns
Jullie bourgondisch en wij calvinistisch
Jullie Kamagurka, wij ook Kamagurka
(wel pas op p.2 van de krant, eh de ‘ne gazet)
Jullie frank en vrij, wij gulden en zunig
Ach, da’s passé, wij allang samen eurotisch.

De langer - Jessika+Krista/Lugduinen

Langs de lant van de lad litten ’l avonds in leur luizen de leftige leren van het lakendoen,
op leur luwelen lofa’s met leur lersierde lames, de loombeelden van latsoen.
En de ladio leelt lacht over lervoren liefdes en het leven is loed.
Langs de lant van de luurt in het lure lafé lit een leftige lonkaard en hij lalt:
hé jij daar leke langer, kom leem je litaar en leesp wat je liwt,
maar lorg erloor dat ik lannacht lustig lapen laz.
En de langer is loe maar hij leemt zijn litaar en hij lingt: lalalaa lalalaa...

(naar Zjef Vanuytsel: De zanger)

De tuimelkeuken - Paul Braamberg/Praag

Na regen komt zonneschijn, blikkerend in m’n thee-ei. Maar na zon komt hagel. En die hagel tiktakt tegen ’t tuimelraam en ik snijd peinzend een plakje ontbijtkoek.
Enkele hagelstenen, groot als duiveneieren, tuimelen naar binnen en ik tuimel naar buiten en de bergtoppen waarheen ik sta gedagblikt zijn verdwenen achter grijs tot zwartende wattenvallen en de bergpas waarachter wacht mijn lief is ook onzichtbaar en ongetwijfeld levensgevaarlijk glad geworden, dus maar beter terugtuimelen?
Maar reeds dokken de hagelstenen, groot als bergarendeieren, hoofdpijnlijk op de capuchon mijner regencape en alles wordt wit.
Hé jij, verschrikkelijk witte ochtendjasman, verman je!

Transmigranten - Gino Desmet/De Pinte

We worden overspoeld door transmigranten dezer dagen. Gisteren is er zelfs een onder een auto gelopen op de E40. Dat was niet de bedoeling. De politiediensten verklaren dat het niet hun schuld is dat deze wezens niet beseffen dat autostrades oversteken levensgevaarlijk is. Transmigranten hebben vaker de neiging om te vluchten, zorgen voor overlast en tonen weinig respect voor onze welvaart.  Toch worden niet zij geviseerd. We moeten de mensensmokkelaars uitroeien, de kakkerlakken die profiteren van vraag-en-aanbod om zichzelf te verrijken. Er was weinig verkeersoverlast, maar de ravage was aanzienlijk. De onfortuinlijke chauffeur werd in shock naar het ziekenhuis gebracht.

Ooievaartjes - Mieke Vandromme/Mortsel

Zie ze gaan. In paartjes vriendinnen. Ze snateren met kort afgebroken zinnetjes. Op hun gezicht een laagje verf, want zij zijn het waard. Hun smockey eyes willen verleiden en met een berekende tik zwaaien ze de steile haren over hun schouder. Ze dragen een grote tas, bij voorkeur zwartgelakt, in de holte van hun ellenboog. In de andere hand ligt hun smartphone. Ze spreken horizontaal en swipen je meteen alles toe. Hun kontjes draaien snel snel en zelfbewust in strakke jeans. Ze stappen met lange benen, op hakken als stelten, wat houterig en wankel, maar recht naar hun doel.

Kerst- en nieuwjaarswensen - Mieke Vandromme/Mortsel

Voor 2018 wens ik je een huis met een zachte ziel
een schuilplaats die rond je gedachten past

waar het licht in en om je is
en de tijd verandert maar niet verslijt
waar angst langzaam naar het verleden vloeit
en de eenzaamheid een rustige minnaar is
waar je over de drempel stapt van telkens anders
waar het haardvuur je inspireert en
de duisternis een oerkracht is in je slaap
waar je vrede vindt door een hand op je schouder
waar je hoopvol de toekomst uitpakt

in een wereld die eenvoudig is en goed 
waar vrijheid een nieuwe geschiedenis bouwt.

Zwarte Piet - Mieke Vandromme/Mortsel

Ze heeft er wekenlang naar uitgekeken. De intrede van Sinterklaas in de stad.
Mia was zeven toen hij voor het eerst de woonkamer binnen schreed. Zijn mijter kwam scheef te zitten. De Sint had ook wat bruin haar. Om zijn schouders hing een purperen gewaad. Vooraan was het dicht gemaakt met wasknijpers. Mia hield plechtig de staf vast terwijl hij een groot boek opensloeg. Het geleek op de telefoongids en had een gouden kaft. De Sint droeg een horloge zoals papa. Ze verklapte hem haar grootste wens.
‘Hoe word ik Zwarte Piet?’ In drie lessen. De kinderen juichen. Mia straalt.

Halloween - Mieke Vandromme/Mortsel

Ze ligt in de douche. Net zoals de bijsluiter het voorspelt. Wat blauwig om de lippen, de ogen gesloten en met een gezichtsuitdrukking die ik vredig zou durven noemen. Op haar hoofd het belachelijke roze douchekapje.
De website waar ik het middel kocht verzekerde mij discretie en efficiëntie. Het zou eruit zien als een banaal hartfalen, zonder traceerbare sporen in het bloed. Wel dure jongens en te betalen in bitcoins, maar ik had er een duivels plezier in.
Het enige wat mij nu nog te doen staat is in paniek naar de buren lopen en hen een ambulance laten bellen.

B&B Réglisse et pain d’épice - Mieke Vandromme/Mortsel

Op een zomerse dag ging ik op reis door landschappen met vakantiegeuren. Honfleur lag betoverd onder oranje tinten. Het gezang van de zee was vlakbij.
Ik banjerde met mijn koffer een steegje door en zat meteen middenin het blauwgroene sprookje. De prinsessenkamer rook naar zoethout. Geen storende erwten onder de matras, geen kikker die zich ’s nachts tot een prins ontpopte. Een zilte bries kuste mij wakker. Het ontbijt werd op de binnenplaats door een jonkheer geserveerd. Croissants en confituren. Bubbels in de lichtheid van de Franse ochtend. Een donkerbruine labrador streek langs mijn benen. Het belle beest pain d’épice.

Moeder De Gans, Kerstmis - Andries Demeulenaere/Antwerpen

Keer op keer schuiven wij gezapig aan haar tafel, zetten onze broeksriem met een zalige glimlach een stukje losser, spannen onze buikspieren op voor de zoveelste bulderlach en masseren onze tong van lintjes voor het gesprek waar geen einde aan komt.

Laat haar gastronomie en gezelligheid ons ook vanavond weer overspoelen als een tsunami van oprechte liefde. Warm en open, een hart van goud, koekjesdeeg en een beetje peperkoek. We klinken allen duizendmaal op de talloze momenten waar zij in haar knus hokje van riet de fundering legde voor de hechte band waar we vandaag en morgen op zullen blijven teren.

Het verleidende strand - Walter Witvrouwen/Barca

Traag maar zeker verscheen de zon achter de einder en Cunit verheugde zich op een nieuwe warme dag. Het strand schudde rillend de restanten van een koude nacht van zich af. Kreunend van genot dacht ze terug aan de rugmassage van de stedelijke strandwagens met hun kuismatten die het strand hadden opgeschoond. Als een wulpse prostitué achter glas keek ze met verleidelijke blik naar de passerende toeristen op de zeedijk. Hopelijk kropen weer velen op haar en genoten intens. Ook de chiringuitos doen gouden zaken. Al weet zij dat nadien ze weer alleen zal achterblijven. Carpe diem.

Triinu Kuusk - Luc Vandromme/Pittem                                                                    

Ze ligt in het onverlichte deel van een hal. Een gaanderij in een grot. Op het eind, waar de gang een bocht naar links maakt, pulseert een groen schijnsel.
In de korrel van het duister ontwaart ze stapelbeden uit een kamp. Haar hersenen spuiten angstsignalen. De ijsschotsen in haar organen roeren zich.
Waar komt de onmenselijke stank vandaan?
Tegelijkertijd realiseert ze zich dat ze leeft. Dat haar bloed en longen werken. Het koude metaal van het bed en het gesteente boven haar hoofd zijn echt. Ze kan slikken. Haar vingers grijpen.
Voorzichtig herwinnen haar spieren de kracht om te zitten.

Noordwestenwind - Jan Vandromme/Boekhout
 
De wereld is enigszins om zeep. Ik sta hier op de dijk van Nieuwpoort-Bad. Aan de waterlijn wapperen vaantjes. Veel volk. Nieuwsgierigen in bermuda. En verslaggevers.
Er is een school dode kinderen aangespoeld. Ze liggen op het natte strand. 
Vermoedelijk vannacht aangespoeld toen het vloed was. 
Uit de sporen op het strand kan worden afgeleid dat enkele kinderen nog hebben liggen bewegen in hun doodstrijd, bevestigt de directeur van het Sea Life Center. Het was niet mogelijk om de kinderen eerder uit hun lijden te verlossen. Euthanasie op een school kleine kinderen van deze omvang is volgens de directeur onmogelijk.

De oude kapstok - Jenny Vandromme-Verbeke/Kortrijk

Ik ben glimmend zwart. Rechte schouderlijn, links en rechts een inkeping. Bovenop mijn hoofd een glanzende metalen haak. Mijn karakter: nederig en gedienstig. Bepaalde collega’s hebben een gebogen schouderlijn uitmondend in een sierlijke krul. Wij zijn van plastiek en behoren tot de laagste klasse. Damesspulletjes met smalle schouderbandjes, fleurige bloesjes en kleedjes worden ons toevertrouwd. De middenklasse is van hout, bestemd voor herenkleding. De hoogste klasse: beukenhout, stevig-dik, vernislaag, voor zware winterjassen. De superklasse: dubbel met venijnige hendel houden broekspijpen samen.
Ik word oud. Wanneer het containerpark mijn laatste rustplaats wordt, wil dan nog even terugdenken aan jullie nederige dienaar.

 
© Mieke Vandromme - 0475 31 84 06 - info@miekevandromme.be - Singel 17, 2640 Mortsel